Aleksander Sołżenicyn Literatura piękna - książki, ebooki i audiobooki

Typ publikacji

Cena

Format

Wydawcy

Sortuj według:
Zyskujące popularność
    Promocja
    okładka Oddział chorych na raka, Książka | Aleksander Sołżenicyn

    Aleksander Sołżenicyn (1918-2008), aresztowany w 1945 roku i skazany na osiem lat obozu pracy, do roku 1956 przebywał na zesłaniu. W 1970 roku otrzymał literacką Nagrodę Nobla. W 1974 roku został ponownie aresztowany, pozbawiony obywatelstwa ZSRR i deportowany do RFN. Do ojczyzny wrócił ze Stanów Zjednoczonych dopiero w roku 1994. Oddział chorych na raka – utwór długo zakazany w ZSRR – po raz pierwszy ukazał się na Zachodzie w 1968 roku. Sportretowany przez Sołżenicyna s...

Aleksander Sołżenicyn Literatura piękna - książki, ebooki i audiobooki

Aleksandr Sołżenicyn urodził się w 1918 roku. To jeden z najważniejszych pisarzy rosyjskich, autor książek historycznych, powieści, nowel i opowiadań. Świadek i kronikarz zbrodni XX wieku, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. Jego największym dziełem jest „Archipelag Gułag”, czyli opowieść o historii rozwoju komunistycznych więzień, które służyły do eliminacji wrogów politycznych w Związku Radzieckim. Twórczość Sołżenicyna w dużym stopniu przyczyniła się do zdemitologizowania postaci Józefa Stalina i obrazu całego bloku Sowieckiego.

Życiorys Aleksandra Sołżenicyna

Aleksandr Sołżenicyn urodził się w 1918 roku, w latach, gdy władzę w Rosji przejmowali bolszewicy. Przyszły noblista był zafascynowany charyzmatyczną postacią Lenina. Przez lata swojej młodości był zwolennikiem jego polityki. Wraz z doświadczeniem życiowym zmieniały się jednak jego poglądy.

Sołżenicyn studiował matematykę na wydziale fizyki i matematyki Państwowego Uniwersytetu w Rostowie. Ponadto, jako wolny słuchacz, uczestniczył w wykładach w Instytucie Filozofii, Historii i Literatury. Po ukończeniu studiów przez krótki czas uczył w szkole. Niestety w wyniku wybuchu II wojny światowej, zwanej w Związku Radzieckim Wielką Wojną Ojczyźnianą, Sołżenicyn został zmobilizowany do armii. W październiku 1941 trafił do szkoły wojskowej, a następnie na front. Walczył w wielu miejscach, m.in. na terenie Prus Wschodnich. Za swoje zasługi na froncie otrzymał Order Wojny Ojczyźnianej, Order Czerwonej Gwiazdy oraz awans do stopnia kapitana.

W 1945 roku Sołżenicyn został aresztowany i otrzymał karę zesłania do łagru. Powodem zatrzymania była korespondencja, którą wysyłał do kolegi. Według służb bezpieczeństwa ZSRR, Sołżenicyn negatywnie wypowiadał się w nich o władzy i stalinizmie. Ostatecznie w niewoli spędził 8 lat. Czas spędzony w zamknięciu diametralnie wpłynął na jego poglądy i późniejszą twórczość.

Zwolnienie z obozu nie było jednak końcem cierpień pisarza. W 1953 roku przesiedlono go na obrzeża Związku Radzieckiego, aż do Kazachstanu. Tam zachorował na raka, miał nawet przerzuty. Udało mu się jednak pokonać chorobę, co Sołżenicyn uznał za boski znak i szansę na zrobienie czegoś ważnego.

Twórczość Sołżenicyna

Choć pierwsze utwory Sołżenicyna zaczęły ukazywać się w latach 60. XX wieku, to zaczął je „pisać” już w czasie odbywania kary w łagrach. Będąc przekonanym, że nigdy nie uda mu się opublikować żadnej książki, Sołżenicyn metodą łagiernika zapamiętywał wszystkie swoje teksty. Sołżenicyn debiutował opowiadaniem „Jeden dzień Iwana Denisowicza”. Utwór został opublikowany w 1962 roku w piśmie literackim „Nowyj mir” i stanowi opis jednego dnia więźnia sowieckiego łagru. Tekst błyskawicznie przyniósł autorowi międzynarodowy rozgłos. Przez wiele lat w krajach będących pod wpływem Związku Radzieckiego (w tym w Polsce) obowiązywał zakaz przedrukowywania tego opowiadania.

Na przestrzeni kolejnych czterech lat ukazały się następne krótkie teksty Sołżenicyna – „Zagroda Matriony”, „Zdarzenie na stacji Kreczetowka”, „Dla dobra sprawy” i „Zachar kalita”.

W 1968 roku ukazała się pierwsza powieść Sołżenicyna pt. „Krąg pierwszy. Tytuł jest nawiązaniem do „Boskiej komedii” Dantego. Przyszły noblista ponownie sięga po temat łagrowy, tym razem opisuje „szaraszkę” – miejsce jednoczesnego zesłania i pracy wielu wybitnych rosyjskich naukowców. W 1968 roku ukazała się również powieść „Oddział chorych na raka”. W książce przedstawiony został szpital, który jest alegorią państwa totalitarnego. To kolejny utwór z zakazem publikacji w Związku Radzieckim, który drukiem ukazał się jedynie na Zachodzie Europy.

Cztery lata później ukazała się powieść „Sierpień czternastego”. Najważniejsze dzieło Sołżenicyna – „Archipelag GUŁag” miał swoją premierę w 1973 roku. To trzytomowe dzieło, napisane w formie relacji historycznej. Całość powstawała przez dziesięć lat między 1958 a 1968 rokiem. Pierwsze oficjalne wydanie w Rosji ukazało się dopiero w 1989 roku. Wcześniej funkcjonowało jedynie w drugim obiegu.

„Archipelag GUŁag” to jedno z najważniejszych literackich świadectw zbrodniczej działalności systemu totalitarnego w Związku Radzieckim. Autor, wykorzystując swoje doświadczenia i wspomnienia z czasów niewoli, przedstawił światu obraz rozprzestrzeniania się zorganizowanego systemu więziennictwa i opresji. To opowieść o odbieraniu człowiekowi godności, o przemocy i zmuszaniu do niewolniczej, katorżniczej pracy.

W 1970 roku Sołżenicyn otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury. Krąży legenda, że Akademia Szwedzka posiadała dostęp do rękopisów „Archipelagu Gułag”, który oficjalnie ukazał się dopiero trzy lata później.

Pozostałe dzieła Sołżenicyna to „Lenin w Zurychu” z 1975 roku i „Kochaj rewolucję!: niedokończona opowieść” z 1999 roku. W 1994 roku ukazał się zbiór powiązanych ze sobą opowiadań pt. „Morelowe konfitury”. Oprócz powieści i opowiadań Sołżenicyn zajmował się publicystyką i pisaniem dramatów.

Oprócz Nobla w dziedzinie literatury Sołżenicyn otrzymał szereg ważnych wyróżnień na całym świecie.

Aleksandr Sołżenicyn zmarł w 2008 roku w wieku 90 lat.

Książki Aleksandra Sołżenicyna na Woblinku

W księgarni internetowej Woblink znajdziecie książki Aleksandra Sołżenicyna we wszystkich formatach (ebook, audiobook, książka papierowa).

Co znajdziesz w kategorii: Literatura piękna

„Literatura piękna” to jedna z najszerszych kategorii, głównie ze względu na to, że jej granice są bardzo niewyraźne. Książki w tej kategorii często znajdują się na styku kilku gatunków, w wielu powieściach autorzy bawią się formą, eksperymentują z wykorzystywaniem różnych stylów literackich. Za jeden z najbardziej wyrazistych polskich przykładów można uznać prozę Andrzeja Stasiuka, która ma w sobie elementy autobiografii, reportażu, eseju i opowieści na granicy snu i jawy, a czasem nawet poezji. Kategoria „Literatura piękna” zawiera w sobie dzieła najwybitniejszych pisarzy wyróżnionych prestiżowymi nagrodami międzynarodowymi – Noblem, Pulitzerem, nagrodą Goncourtów czy Man Booker Prize ‒ oraz polskimi – Literacką Nagrodą Nike, Nagrodą Kościelskich, Angelusem, Literacką Nagrodą Gdynia, Paszportem „Polityki”. W tej kategorii znajdują się dzieła zarówno klasyków literatury, jak i pisarzy współczesnych oraz młodego pokolenia. Dlatego obok takich nazwisk jak Aleksander Dumas („Trzej muszkieterowie”, „Hrabia Monte Christo”), Fiodor Dostojewski („Idiota”, „Zbrodnia i kara”), Edgar Allan Poe, Marcel Proust („W stronę Swanna”), Charles Dickens („Oliver Twist”) znajdują się Łukasz Orbitowski („Tracę ciepło”), Wojciech Kuczok („Czarna”, „Gnój”), Eleanor Catton („Wszystko, co lśni”) czy Lauren Groff („Fatum i furia”). W tej kategorii znajdą coś dla siebie zarówno kobiety, jak i mężczyźni, ludzie w podeszłym, średnim i młodym wieku. „Literatura piękna” oferuje nie tylko rozrywkę, ale również możliwość poznania innych, często bardzo odległych kultur. W wielu powieściach zaciera się granica między realizmem a fikcją, a jednym z najciekawszych nurtów z pogranicza świata materialnego i metafizycznego jest realizm magiczny, którego przedstawiciele należą do najważniejszych współczesnych pisarzy (Olga Tokarczuk, Haruki Murakami, Salman Rushdie, Jorge Luis Borges).