Książkę Daniela sprowadzam do dwóch kwestii - pasji i determinacji. Doskonale bowiem pamiętam początki mojej drogi: boisko, na którym rosły trzy drzewa, jedno pośrodku. Jedną końcową linię stanowił blok, drugą krawężnik. Tu byliśmy u siebie. Graliśmy bez przerwy, a trening także w późniejszych latach był dla mnie zawsze przyjemnością. Były łzy, radość, siniaki, motywacja, by grać i grać, po kilka godzin dziennie, czasami od rana do wieczora. Trening poprzez formy gier rozwija...
