W odróżnieniu od pierwszej części Anderstendu, która skupiała się na ogólnym bałaganie umysłowym ludzi niepełnych, dwójka to dosłowne "wejście w brudne buty" Kacpra i zobaczenie świata z jego prywatnej perspektywy. Osoby, które otarły się o jego pisarską twórczość, podsumowują ją głównie jak wulgarny, dosadny, a czasem brutalny sposób interpretacji życia wśród ludzi, z naciskiem na osoby wizualnie odstające od tzw. normalności.
Książka o zrozumieniu. Nie tylko o wylaniu na papier tego, co siedzi w głowie przeciętnego niepełnosprawnego w Polsce, czyli stosu narzekań, biadoleń i ogólnie ujmując tego, jak niepełnosprawny ma strasznie ciężko w życiu, w polskich realiach. Opisane są tu również takie rzeczy i zachowania, które ten przeciętny polski niepełnosprawny sam robi źle. W efekcie tworzy się niezrozumienie i podział tego, co powinno stanowić jedność – ludzkości. Ta książka jest po to, aby ten sztuc...
