Opis treści
Monografia przedstawia nowatorskie ujęcie zjawiska portretu w świetle badań estetyki performatywnej, estetyki performatywności oraz dramatycznej teorii literatury. Pojęcie portretu zastosowano tu w bardzo szerokim znaczeniu, obejmującym dzieła literackie, malarskie i fotograficzne. Przywoływane w książce wizerunki w znacznej mierze wykraczają poza klasyczną definicję portretu, odsyłają nie tylko do myślenia obrazowego, ale również teatralnego, filmowego, powiązanego z zagadnieniami klasycznie rozumianego performansu, a także różnorakich sztuk przestrzennych. Każdy przypadek takiego dzieła jest wyjątkowy i operuje kategorią performatywności w sposób niepowtarzalny. W proponowanym ujęciu portrety stają się dowodem na to, że sztuki z pozoru nieperformatywne, tradycyjne, „płaskie” zawierają w sobie olbrzymi performatywny potencjał, który w znacznej mierze wciąż czeka na odkrycie. Bez względu na czas, w którym powstały opisywane wizerunki, można w nich odnaleźć zalążek dialogu z wszystkim tym, co istnieje poza nimi. Stanowią zatem doskonały pretekst do snucia szerokiej, interdyscyplinarnej oraz transdyscyplinarnej refleksji na temat wielowymiarowych relacji między twórcą, dziełem i odbiorcą.
