Michał Proksza, urodzony 7 lipca 1970 roku w Zabrzu. Studiował filozofię i teologię na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie. Był też studentem na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Opolskiego. Z zamiłowania wędrownik, każdą wolną chwilę poświęca na podróże. Lubi damskie towarzystwo, kino, muzykę i poezję. Pod wpływem wielu spotkań z literatami i poetami (m.in. Marcinem Hałasiem, ks. Janem Twardowskim, ks. Janem Sochoniem, o. Andrzejem Madejem) zaczął pisać wiersze i do...
Coś w moim sercu zamknięte dla świata,
nikt się nie dowie i Ty się nie dowiesz
jak pusta jest przestrzeń bez twojej obecności.
Czy ja zasługuję na wieczną młodość?
Coś się złamało,
smutek na mojej twarzy.
Może to była Twoja twarz?
To samo co w Twoich oczach
Co w moim sercu,
coś w moim otoczeniu,
jest puste.
Bartłomiej Gąsienica-Daniel urodzony w 1987 roku w Zakopanem, rodo-wity góral. Ukończył Technikum Hotelarskie, a później Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie. Hotelarz z zawodu i zamiłowania. Od najmłodszych lat zakochany w górach i ich przyrodzie. Człowiek o silnym charakterze, ale również ogromnej wrażliwości. Wrodzona duchowość sprawiła, że niewiele brakowało, a zostałby zakonnikiem. Ciekawość świata jednak zwyciężyła. Obecnie mieszka i tworzy w Londynie.
J a n O w c z a r e k, urodzony w 1959 r., zamieszkały w Jeleniej Górze u stóp Karkonoszy. Absolwent filologii polskiej i historii na Uniwersytecie Wrocławskim. Nauczyciel, przewodnik, krajoznawca. Członek Jeleniogórskiego Klubu Literackiego. Wydał pięć tomików wierszy (Kantyczka prowincjonalna, Chwila mistyczna, Kamyk znad morza, Pieśń o Ziemi i Wtedy zrozumiesz), tomik prozy Syberiada i inne opowiadania oraz szkice polonistyczne dla nauczycieli. Współautor kilku lokalnych a...
Czasem się zastanawiam, Skąd tyle siły we mnie, Tyle pomysłów na życie. Choć ciężko, bardzo ciężko, Ale jednak daję radę nieść ten krzyż, Jakim jest moje życie. Potrafię się też uśmiechać, Choć czasem przez łzy. Mam marzenia, piękne marzenia, Nadzieja też mnie nie opuszcza. Powiadają: Nadzieja matką głupich. Nieprawda. Kto ma nadzieję, ten ma wiarę, A ona czyni cuda. Wiara, nadzieja, dają siłę, by żyć, By walczyć z przeciwnościami losu, By z pomocą Bożą Próbować zmienić swoj...
Najważniejsze w tej liryce wydają się być rozterki duszy. Jak zdefiniować świat, który uporczywie wymyka się spod kontroli.Ten świat na wyciągnięcie ręki, z całym bagażem dobra, miłości, ale równocześnie pełen zła czy nienawiści. Ale dotyczy to również świata wewnętrznego, w którym nadzieja na poczucie bezpieczeństwa jest równie ulotna jak szukanie prawdy o sobie. Te rozterki podmiotu lirycznego są dramatyczne, mówią wiele o toczącej się wewnętrznej walce. Od strony poznawcze...
