Podróż po Europie z serią Sulina Wydawnictwa Czarne
Jedną z najbardziej charakterystycznych serii reporterskich na polskim rynku wydawniczym jest Sulina Wydawnictwa Czarne. Seria jest poświęcona Europie, a zwłaszcza Europie Wschodniej i Środkowej. W jej ramach ukazuje się szeroko pojęta literatura faktu — reportaże, publikacje historyczne oraz antropologiczne, proza podróżnicza czy eseje. Z uwagi na zbliżające się wakacje postanowiliśmy zabrać Was w literacką podróż po naszym kontynencie śladami niektórych tytułów z Suliny: odwiedzimy m.in. Chorwację, Naddniestrze, Albanię, Włochy, a także Polskę. Zapraszamy!
Spis treści
Wydawnictwo Czarne to bogata oferta najlepszej literatury non-fiction. Pod jego szyldem ukazały się dzieła m.in. Swietłany Aleksijewicz, Boba Dylana, Patti Smith, Anny Bikont, Mikołaja Grynberga, Anny Kańtoch, Cezarego Łazarewicza, Harukiego Murakamiego, Małgorzaty Rejmer i wielu innych znaczących, wartych uwagi twórców. Książki wydawcy co roku trafiają na listy najlepszych książek roku, a także zostają nominowane do topowych polskich wyróżnień literackich.
Czarne proponuje swoim czytelnikom wiele serii – Amerykańską, Klasykę, Orient express, reportaż, Ze strachem, a także Sulinę.
Seria Sulina Wydawnictwa Czarne – książki poświęcone Europie
Seria Sulina jest poświęcona Europie, a zwłaszcza Europie Wschodniej i Środkowej. W jej ramach ukazuje się szeroko pojęta literatura faktu – reportaże, książki antropologiczne i historyczne, eseje, literatura drogi. Tytuły z serii cechują się wyjątkową szatą graficzną, minimalistyczną białą okładką z czarno-białym zdjęciem oddającym temat reportażu.
W dniach 19-25 maja 2023 książki z serii Sulina znajdziecie w promocji -44%.
Chorwacja
Fjaka. Sezon na Chorwację – Aleksandra Wojtaszek
Wakacje w Chorwacji to „gwarancja pięknej pogody i licznych atrakcji”. Aleksandrze Wojtaszek ta obietnica nie wystarcza. Do „pornografii lata” dokłada nacjonalistów, „ulgę środkowoeuropejskiej jesieni” zestawia z wyludniającymi się miejscowościami. Nawet ekstremalny podróżnik Bear Grylls pyta: „Jak długo zdołałbyś przetrwać w Chorwacji?”. Trudno powiedzieć, ale nie wyobrażam sobie lepszej i bardziej kompetentnej przewodniczki niż Wojtaszek.
Grzegorz Wysocki
Pierwszym celem literackiej podróży z serią Sulina jest Chorwacja, na którą polecamy spojrzeć oczami Aleksandry Wojtaszek. Aleksandra, rówieśnica Chorwacji, spędziła większość swojego dorosłego życia, starając się ją poznać oraz zrozumieć. Efektem jest książka „Fjaka. Sezon na Chorwację”, w której opowiada o drużynie piłkarskiej Hajduk Split, mieszkańcach adriatyckich wysp, weteranach wojennych, byłych szwaczkach, więźniach obozów koncentracyjnych, jugosłowiańskiej popkulturze, ofiarach transformacji, chorwackiej fantastyce, wampirach, wymarłych językach, paru prezydentach i jednym chłopskim królu. To wszystko składa całość, która nie jest ani zamknięta, ani ostateczna, udowadniając tym samum, że sezon na Chorwację wciąż trwa.
„Fjaka” to najnowsza książka jaka ukazała się w serii Sulina.
Albania
Błoto słodsze niż miód. Głosy komunistycznej Albanii – Małgorzata Rejmer
Albania, państwo w południowo-wschodniej Europie na Półwyspie Bałkańskim, jest krajem pełnym sprzeczności. Z jednej strony można spotkać się tam z wyjątkową życzliwością, z drugiej z codzienną agresją.
Aby lepiej poznać ten kraj, proponujemy podroż do komunistycznej Albanii i lekturę książki Małgorzaty Rejmer „Błoto słodsze niż miód”. To za ten tytuł autorka została nagrodzona Nagrodą Paszportu „Polityki” w kategorii literatury i Nagrodą im. Fundacji Kościelskich oraz znalazła się w finale Nagrody Literackiej Nike 2019.
„Błoto słodsze niż miód” to opowieść o kraju udręczonym terrorem Envera Hoxhy, dyktatora, który po zerwaniu sojuszy z Jugosławią, Związkiem Radzieckim i Chinami uwierzył, że Albania może zostać samowystarczalną twierdzą komunizmu. Małgorzata Rejmer opowiada o ludziach skazywani bezpodstawnie i z dnia na dzień na zesłanie. Przedstawia historię krwawych buntów i tragicznych ucieczkach z komunistycznej Albanii, a także odsłania najczarniejszy okres w historii Albanii i przedstawia kolejną kartę w historii upadku wartości humanistycznych w XX wieku.
Naddniestrze
Naddniestrze. Terror tożsamości – Piotr Oleksy
Naddniestrze jest fascynujące. W niewielu miejscach Europy na tak małym terytorium zamieszkanym przez tak nieliczną ludność nagromadziło się tyle zawiłości historycznych, politycznych i kulturowych. Piotr Oleksy – badacz przeszłości Naddniestrza i świadek wydarzeń rozrywających się tam w ciągu ostatnich lat – otwiera przed nami historię i teraźniejszość tego parapaństwa, nieuznawanego przez inne kraje świata, ale istniejącego od trzech dekad z woli jego mieszkańców. Dziś Naddniestrze to nie tylko baza przemytniczej mafii i rosyjskiej armii, ale również ojczyzna ludzi, dla których egzotyczna nostalgia za sowieckim rajem stanowi sens życia.
Bogumił Luft, były ambasador RP w Rumunii i w Republice Mołdawii
Kolejne na liście jest Naddniestrze (Naddniestrzańska Republika Mołdawska) będące autonomicznym regionem we wschodniej Mołdawii i nieuznawanym państwem ze stolicą w Tyraspolu. Naddniestrze jest też określane mianem separatystycznej republiki. Obejmuje tereny położone na lewym brzegu Dniestru i prawobrzeżne miasto Bendery.
To kraj dziwów i kontrastów. Kiedyś była to ojczyzna upiorów i strachów, o których pisał Henryk Sienkiewicz w „Trylogii”. Współcześnie to miejsce nieoczekiwanych paradoksów, na przykład Naddniestrze to państwo nieuznawane, a jednak o przyszłości politycznej decyduje się tu przy urnie wyborczej. Kraj powstał w obronie radzieckich wartości, a ważniejsze niż ZSRR jest w nim Imperium Rosyjskie. Z kolei przywiązanie do „prawdziwej” mołdawskości doprowadziło do wojny z Republiką Mołdawską.
Jak tak naprawdę wygląda naddniestrzańska codzienność? I co ją ukształtowało? Odpowiedzi na te i inne pytania znajdują się w książce „Naddniestrze. Terror tożsamości” Piotra Oleksego.
Węgry
Via Carpatia. Podróże po Węgrzech i Basenie Karpackim – Ziemowit Szczerek
Jednym z najobszerniejszych tytułów jakie do tej pory znalazły się w serii Sulina jest „Via Carpatia” Ziemowita Szczerka. To zapis z podróży po Węgrzech przeplatany opowieścią o historii i kondycji politycznej kraju.
Autor wędruje po Europie Środkowo-Wschodniej w przededniu setnej rocznicy traktatu w Trianon. Podczas swojej wędrówki przygląda się Węgrom owładniętym obsesją minionej już wielkości. Pije z chłopakami gdzieś pod Klużem, zagląda do domu w Felcsút, przemierza budapeszteńskie zaułki, plącze się do drogach Zakarpacia, jedzie wzdłuż węgiersko-słowackiej granicy, a przede wszystkim notuje wszystko co widzi i co usłyszał.
Rosja
Petersburg. Miasto snu – Joanna Woźniczko-Czeczott
Kolejna na mapie literackich podróży jest Rosja, a właściwie Petersburg widziany oczami Joanny Woźniczko-Czeczott. Autorka stworzyła niezwykle interesujący przewodnik po miejscu, które mimo licznych klęsk i wojen, zawsze podnosiło się po upadku i z nadzieją patrzyło w przyszłość.
W delcie Newy nad Zatoką Fińską leży fascynujące miasto: Piotrogród, Leningrad, Petersburg. Dla jednych jest to kraina swobody i nowoczesności. Dla drugich miejsce bolesnych wspomnień. Joanna Czeczott prowadzi czytelników ulicami Petersburga, łącząc przeszłość i teraźniejszość tego zaskakującego miasta. Car Piotr I popychający metropolię w stronę Zachodu. Pogrążone w smutku matki, odwiedzające swoich synów w areszcie. Bananowe pokolenie lat 80. ubiegłego wieku, zakochane w Putinie i majątkach swoich rodziców.
Petersburg to miasto Dostojewskiego, obserwatora opisującego, jak w człowieku łączą się największa szlachetność i najpodlejsze draństwo. I to jest klucz do tego fascynującego, brawurowego przewodnika. Autorka skacze przez czas – z Petersburga przez Leningrad do Piotrogrodu, od cara wyrywającego stolicę morzu do Galiny sprzedającej plastry w metrze. Skacze ze snu w jawę, ze stalinowskiego centrum emigracji wewnętrznej do błękitnej stolicy putinowskiej Rosji, gdzie lesbijki z całego Sojuza mogą chodzić za ręce. Warto zainwestować w tę podróż.
Ewa Wieczorek
Włochy
Szczury z via Veneto – Piotr Kępiński
Przyszła kolej na Włochy. Aby lepiej poznać ten fascynujący kraj proponujemy „Szczury z via Veneto” Piotra Kępińskiego, czyli erudycyjną opowieść o tym, że mimo, że czasy fantazyjnego la dolce vita już dawno minęły, to Włochy nadal hipnotyzują i nie dają o sobie zapomnieć.
Kępiński pisze o państwie od wieków targanym namiętnościami, łączy spostrzegawczość obserwatora z zaangażowaniem mieszkańca. Wędruje ulicami Rzymu i Sieny, opowiada o sardyńskich pragnieniach separatystycznych, osiedlach Romów i handlu narkotykami do jakiego dochodzi na rzymskich cmentarzach, odwiedza turyńskie wystawy i zagląda do wnętrz Watykanu.
Tu się nic nie zmienia od dwóch tysięcy lat. Plebejusze, patrycjusze, dziwki, księża. Rzym
– mówi jeden z bohaterów włoskiego serialu Suburra.
W Rzymie, i generalnie w całych Włoszech, czas się zatrzymał. Turyści spacerują starożytnymi uliczkami, szukając śladów przeszłości, mieszkańcy znają na pamięć cytaty Marka Aureliusza. Tak samo niezmienne jak kilkusetletnie budowle są również paradoksy – bogactwo sąsiaduje z biedą, pałace z zaśmieconymi ulicami, a kościelne siedziby z lokalami zajętymi przez mafię.
Niemcy
Dookoła. Pieszo po obrzeżach Berlina – Paul Scraton
Czas na naszego zachodniego sąsiada. Kraj ten jest federalną republiką parlamentarną z rządem, na którego czele stoi kanclerz. Sugerujemy rozpocząć literacką podróż po Niemczech od stolicy, a właściwie jej przedmieść.
Pewnego razu siedząc w barze w oparach papierosowego dymu John Scraton wpadł na interesujący pomysł – chciał obejść Berlin dookoła. Mimo, że w Niemczech mieszkał już od wielu lat, a centrum miasta znał jak własną kieszeń, to podmiejskie tereny była dla niego wciąż nieodkryte. Jak pomyślał, tak zrobił, a efektem jego wędrówek stała się książka „Dookoła. Pieszo po obrzeżach Berlina”.
Czym są podmiejskie blokowiska? Kim byli ludzie chcący nielegalnie przekroczyć mur berliński? Jakie legendy kryją w sobie podberlińskie lasy? I w końcu: dlaczego tak trudno jednoznacznie opisać przedmieścia? Paul Scraton szuka odpowiedzi na te i inne pytania z nadzieją, że im więcej się dowie, tym mocniejsza stanie się jego przynależność do Berlina.
Mołdawia
Mołdawia. Państwo niekonieczne – Kamil Całus
Kamil Całus, w książce „Mołdawia. Państwo niekonieczne” opowiada historię państwa, które do początku lat 90. XX wieku stanowiło granicę związku radzieckiego. Dla licznych mieszkańców Mołdawii 1991 rok miał być szansą na zjednoczenie się z Rumunią. Jednak nie wszyscy podzielali też wizję, również w Bukareszcie nie pałano do niej entuzjazmem. W efekcie sen o jedności skończył się tak szybko, jak się zaczął, a kraj rozpadł się na trzy części. Stało się jasne, że Mołdawię (która nigdy wcześniej nie mogła cieszyć się państwowością) trzeba będzie stworzyć od nowa.
Wymyślić ten kraj tak, żeby w oczach całego świata stał się państwem koniecznym. Zadanie to okazało się niebywale trudne. Jak stworzyć kraj, kiedy część obywateli popiera jego likwidację, a co trzeci ma więcej niż jeden paszport?
„Mołdawia. Państwo niekonieczne” to opowieść o kraju stworzonym z niespełnionych marzeń, a także o ludziach pragnących znaleźć odpowiedź na pytanie o to, co znaczy być Mołdawianinem.
Bułgaria
Złote piachy – Sylwia Siedlecka
„Złote piachy” pióra Sylwii Siedleckiej to nie książka o słonecznych kurortach, które zwykle stają przed oczami na myśl o Bułgarii. To portret kraju, na którym piętno odcisnęło prawie piętnaście stuleci burzliwych dziejów.
Autorka pisze o historii państwa z kilkudziesięciu ostatnich lat – o komunistycznej Bułgarii rządzonej przez Todora Żiwkowa, okresie trudnej transformacji, a także o teraźniejszości. Opowiada o miejscach, ale przede wszystkim o ludziach. Jasnowidzącej Wandzie, właścicielu cyrku, premierze rozpoczynającym jako ochroniarzach, architekcie projektującym monumentalny symbol bułgarskiego socjalizmu przypominający ufo, filozofce i dyskusjach na temat jej współpracy z tajnymi służbami oraz o mieszkańcach współczesnej Sofii.
W „Złotych piachach” nie zabrakło także dramatycznej opowieści zabliźnionej w ludzkich historiach, wtopionej w architekturę, wyśpiewanej w ludowych pieśniach i wytańczonej w choro.
Polska
Kajś. Opowieść o Górnym Śląsku – Zbigniew Rokita
W serii Sulina Wydawnictwa Czarne ukazało się też wiele publikacji dotyczących Polski. Szczególną uwagę warto zwrócić na „Kajś. Opowieść o Górnym Śląsku” Zbigniewa Rokity.
Przez większość życia uważałem Ślązaków za jaskiniowców z kilofem i roladą. Swoją śląskość wypierałem. W podstawówce pani Chmiel grała nam na akordeonie Rotę, a ja nie miałem pojęcia, że ów plujący w twarz Niemiec z pieśni był moim przodkiem.
O swoich korzeniach wiedziałem mało. Nie wierzyłem, że na Śląsku przed wojną odbyła się jakakolwiek historia. Moi antenaci byli jakby z innej planety, nosili jakieś niemożliwe imiona: Urban, Reinhold, Liselotte.
Później była ta nazistowska burdelmama, major z Kaukazu, pradziadek na „delegacjach” w Polsce we wrześniu 1939, nagrobek z zeskrobanym nazwiskiem przy kompoście. Coś pękało. Pojąłem, że za płotem wydarzyła się alternatywna historia, dzieje odwrócone na lewą stronę. Postanowiłem pokręcić się po okolicy, spróbować złożyć to w całość. I czego tam nie znalazłem: blisko milion ludzi deklarujących „nieistniejącą” narodowość, katastrofę ekologiczną nieznanych rozmiarów, opowieści o polskiej kolonii, o separatyzmach i ludzi kibicujących nie tej reprezentacji co trzeba. Oto nasza silezjogonia.
Zbigniew Rokita
W „Kajś” autor opowiada o Górnym Śląsku. Przedstawia jego burzliwą historię i niejednoznaczne dziedzictwo, a także odkrywa śląskie korzenie swojej rodziny. Pisze o wydarzeniach, miejscach oraz postaciach ważnych dla Ślązaków oraz całego Śląska.
Za ten tytuł Rokita został laureatem Nagrody Literackiej Nike 2021, a także zwycięzcą plebiscytu „Nike czytelników”.
„Kajś” ukazało się także po śląsku: „Kajś [edycyjŏ ślōnskŏ] Gyszichta ô Gōrnym Ślōnsku”.
