Wydawnictwo Czarne: najlepsze powieści z całego świata

Wydawnictwo Czarne Andrzeja Stasiuka i Moniki Sznajderman to jedno z najciekawszych w Polsce wydawnictw specjalizujących się w książkach non-fiction – reportażach, biografiach, opowieściach z podróży. Nie każdy jednak wie, że Czarne wydaje również najlepsze powieści z całego świata. Przy okazji premiery debiutanckiej książki Elizabeth Wetmore pt. „Walentynka” przygotowaliśmy zestawienie TOP tytułów, na które warto zwrócić szczególną uwagę.

Spis treści:

• • Najlepsze powieści z całego świata Wydawnictwa Czarne
    • Klasyka literatury koreańskiej
    • Walentynka – Elizabeth Wetmore, przekład Hanna Pasierska
    • Ryby – Melissa Broder, przekład Kaja Gucio
    • Internat – Serhij Żadan, przekład Michał Petryk
    • Tu byli, tak stali – Gabriel Krauze, przekład Tomasz S. Gałązka
    • Poza królestwo – Yaa Gyasi, przekład Hanna Pustuła-Lewicka
    • Głosy kobiet – Miriam Toews, przekład Kaja Gucio
    • Jak kochać własną córkę – Hila Blum, przekład Agnieszka Podpora
    • Za plecami – Haśka Szyjan, przekład Michał Petryk
    • Zawsze przychodzi noc – Willy Vlautin, przekład Tomasz S. Gałązka
    • Mleko i głód – Melissa Broder, przekład Kaja Gucio
    • Ostatnie lato w mieście – Gianfranco Calligarich, przekład Katarzyna Skórska
    • Plon – Tara June Winch, przekład Karolina Iwaszkiewicz
    • Klasztor. Żałoba – Eduardo Halfon, przekład Tomasz Pindel

10 najlepszych powieści z całego świata Wydawnictwa Czarne

Walentynka – Elizabeth Wetmore, przekład Hanna Pasierska

Nasze zestawienie najlepszych powieści z całego świata, jakie ukazały się nakładem Wydawnictwa Czarne otwiera „Walentynka”Elizabeth Wetmore.

Na kartach swojej debiutanckiej powieści, autorka oddaje głos kobietom, aby te mogły opowiedzieć swoją historię: o niezgodzie na przemoc, narastającej złości oraz próbach walki o własne marzenia.

„Hej, Walentynko” – te słowa słyszy czternastoletnia Gloria 14 lutego 1976 roku. Dziewczyna wsiada do furgonetki nafciarza i zatrzaskuje za sobą drzwi.

Jej imię przez lata będzie wisiało nad teksańskimi nastolatkami jak przypomnienie czego nigdy, przenigdy nie wolno im robić. Mieszkanki Odessy żyją tą sprawą, choć to niestety nie pierwsza i nie ostatnia taka historia.

Tylko jedna kobieta – Mary Rose – podejmuje decyzję o walce w imieniu Glorii. Kobieta, ku niezadowoleniu sąsiadów, decyduje się zeznawać w sądzie przeciwko nafciarzowi.

Ryby – Melissa Broder, przekład Kaja Gucio

To przewrotna opowieść o poszukiwaniu miłości, która wymyka się wszelkim normom. Autorka nie boi się przełamywać tabu. Tworzy zarazem zabawną, jak i odpychającą historię, która eksploruje granice między rzeczywistością, a fantazją.

Lucy porzuca swojego wieloletniego partnera i wyjeżdża do Venice Beach. Na miejscu ma zająć się psem siostry, a może nawet skończyć doktorat o Safonie, do którego już dawno straciła przekonanie. Jednak zamiast pisać, wsiąka w kalifornijski styl życia. Zapisuje się na terapię grupową dla kobiet uzależnionych od związków – przegrywek zasługujących w jej oczach wyłącznie na litość bądź kpinę.

Tak wygląda życie Lucy za dnia. Nocą romansuje z nieśmiałym pływakiem, który tak samo jak ona, jest znawcą greckich mitów. Dziewczyna stopniowo coraz bardziej zatraca się w tym uczuciu.

Internat – Serhij Żadan, przekład Michał Petryk

Wyobraźcie sobie „Drogę” Cormaca McCarthy’ego, tyle że osadzoną w zimowym wojennym Donbasie. To jest właśnie „Internat”

Serhij Żadan należy do grona najważniejszych i najpopularniejszych współczesnych artystów ukraińskich: jest pisarzem, poetą, publicystą, eseistą, aktywistą i muzykiem rockowym. Za swoją twórczość, w której często pisał o zagrożeniach ze strony Rosji, został wyróżniony kilkoma prestiżowymi nagrodami literackimi.

Jednym z najważniejszych tytułów w jego dorobku jest „Internat”. Powieść powstała w wyniku doświadczeń pisarza związanych z obecnością na pierwszej linii frontu w objętym wojną Donbasie.

Głównym bohaterem ƒ„Internatu” jest Pasza, trzydziestopięcioletni nauczyciel, który musi odebrać z internatu swojego siostrzeńca i wrócić z nim do domu. Zadanie to jest jednak znacznie trudniejsze, niż może się wydawać. W okolicy pojawili się zagadkowi, niesympatyczni i mówiący w nieco innym języku ludzie. Z każdym kolejnym krokiem rzeczywistość bohatera zmienia się coraz bardziej, zmierzając ku opustoszałej ruinie zawładniętej przez wrogich okupantów.

Tu byli, tak stali – Gabriel Krauze, przekład Tomasz S. Gałązka

„Tu byli, tak stali” to głośna powieść Gabriela Krauzego, która w 2020 roku była nominowana do Nagrody Bookera. Książka jest inspirowana życiem autora, który na jej kartach pisze o trudnej codzienności młodych ludzi, skazanych na wieczne kombinowanie i życie wbrew prawu.

To brutalna i gorzka historia dorastania w rzeczywistości, w której łatwiej jest być bezwzględnym chuliganem, niż zerwać z wizerunkiem agresora i ukazać prawdziwe, pełne wrażliwości oblicze.

Gabriel Krauze snuje opowieść z perspektywy dorastającego mieszkańca jednego z londyńskich blokowisk. Mimo, że nazwy budynków na osiedlu pochodzą od nazwisk literackich klasyków – Blake Court, Austen House, Bronte House, Dickens i Wordsworth House – to jednak egzystencja na osiedlu South Kilburn nie przypomina życia z modelowych powieści. Blokowiskiem rządzą surowe zasady. Najmłodsi są na posyłki, ci nieco starsi wydają polecenia. Wszyscy na potęgę kradną, ćpają, dilują i strzelają.

Po prostu jest jak jest. Witamy na SK. Tak tu było, tak jest, tak będzie. Ziomki mają osiedle w żyłach, osiedle ma ich w swoim sercu.

Poza królestwo – Yaa Gyasi, przekład Hanna Pustuła-Lewicka

„Poza królestwo” to najlepsza książka roku w rankingach „Harper’s Bazaar”, „Glamour”, „Book Riot”, „Library Journal”, „Washington Post”, Amazon, „Marie Claire”, „Kirkus Reviews”, „Vanity Fair”, „Entertainment Weekly”, BBC, „USA Today”, Refinery 29.
W pewnym laboratorium Gifty obserwuje myszy walczące o porcję odżywki. Jeśli zwierzęta się zagryzą, lata ciężkiej pracy nad odkryciem podstaw uzależnień w jednej chwili pójdzie na marne.

W tym samym laboratorium Gifty odbiera telefon od pastora. Mężczyzna opiekuje się jej matką cierpiącą na depresję. Do bohaterki wracają wspomnienia ze spędzonego we wspólnocie chrześcijańskie dzieciństwa. Dzieciństwa pełnego oczekiwania na niebiańskie światło, które uleczy jej rodzinę: bo ojciec ich opuścił, brat uzależnił się od heroiny, a matka zachorowała.

Świetnie zapowiadająca się doktorantka desperacko pragnie zrozumieć, jakie mechanizmy prowadzą do uzależnień. Skorowiara nie przyniosła odpowiedzi, Gifty całą nadzieję pokłada w nauce.

Głosy kobiet – Miriam Toews, przekład Kaja Gucio

Fabuła tej niezwykłej, smutnej, wstrząsającej, ale i poruszającej powieści zainspirowanej prawdziwymi wydarzeniami mogłaby zostać zaczerpnięta wprost z „Opowieści podręcznej”.
Margaret Atwood

„Głosy kobiet” to oparta na prawdziwych wydarzeniach niezwykła, wstrząsająca, brawurowa, a także pełna humoru opowieść o ośmiu menonickich kobietach, które podejmują nierówną walkę o prawo do decydowania o sobie.

Bohaterki pewnego wieczoru zamykają się na strychu, gdzie biorą udział w sekretnym spotkaniu. Przez zeszłe dwa lata dziewczynki i kobiety należące do ich wspólnoty były nocami gwałcone przez nawiedzające je demony. Miała to być kara za grzechy. Okazało się jednak, że bezwzględnymi oprawcami są tak naprawdę mężczyźni z ich społeczności, którzy je odurzali i wykorzystywali.

Podporządkowane mężczyznom kobiety muszą dokonać wyboru: nie robić nic, zostać i walczyć czy może odejść. Czasu na podjęcie decyzji jest niewiele. Kiedy tylko  nieobecni mężczyźni wrócą do kolonii, będzie za późno.

Jak kochać własną córkę – Hila Blum, przekład Agnieszka Podpora

Hila Blum napisała hipnotyzującą powieść o skomplikowanej, nierozerwalnej i przytłaczającej więzi matki z córką.

Joela ukradkiem obserwuje dwie dziewczynki. Niezauważona przez wnuczki, których nigdy nie miała okazji poznać, i córkę, z którą od lat nie miała kontaktu. Kobieta ściga własne wspomnienia, aby uchwycić moment, gdy drobne oszustwa życia rodzinnego doprowadziły córkę do ucieczki.

„Jak kochać własną córkę” to realistyczny portret radości, smutków i niepewności wpisanych w macierzyństwo. Zbrodnie popełnione z dobrych chęci, trud, jaki podejmuje matka, aby ukryć swoją rodzicielską porażkę, oraz historię miłości do dwóch mężczyzn.

Za plecami – Haśka Szyjan, przekład Michał Petryk

Kolejnym wartym uwagi tytułem jest „Za plecami” Haśki Szyjan, uhonorowanej właśnie za ten tytuł Nagrodą Literacką Unii Europejskiej 2019.

Są tacy, którzy czekali na tę wojnę przez całe swoje życie. Inni podjęli walkę, bo to sprawa honoru rodziny – ich dziadek również zginął za Ukrainę. Ktoś wyszedł po kłótni z domu, trzasnął drzwiami, nie zdążył się pogodzić, pożegnać.

Kiedy na wschodzie Ukrainy wybuchła wojna, chłopak Marty dostał wezwanie na front. Bohaterka błyskawicznie musiała wejść w nową rolę – dziewczyny bohatera. A przecież Marta nie chce podzielić losu bohaterek wojny ojczyźnianej, które cierpliwie wyczekiwały powrotu mężów. Woli prowadzić takie życie jak przed tragedią o malować usta, wrzucać zdjęcia z wakacji w Tajlandii. Sprzeciw wobec oczekiwań stawianych przez patriarchalne społeczeństwo piętrzy się w niej, aż w końcu wybucha.

Powieść Haśki Szyjan to zmysłowa i bezpruderyjna powieść o wpływie, jaki wojna wywiera na mężczyzn i kobiety, a także na ich role społeczne czy seksualność . Autorka kreśli wielowymiarowy portret młodych Ukrainek i Ukraińców z ich tęsknota za bezpieczniejszym światem, bagażem współczesności i trudnym stosunkiem do ojczyzny.

Zawsze przychodzi noc – Willy Vlautin, przekład Tomasz S. Gałązka

Trzydziestoletnia Lynette ledwo wiąże koniec z końcem. Pracuje na dwa etaty, wynajmuje zaniedbany dom w Portland i dzieli go ze zgorzkniałą matką oraz niepełnosprawnym bratem. Ma za sobą depresję, aborcję i próby samobójcze, a jedyne wytchnienie przynosi jej szklanka zimnego jägermeistera. Wszystko to ma wynagrodzić jej spełnienie marzenia, jakim jest kupno domu, który zagwarantowałby spokój całej rodzinie. Co jednak zrobić, kiedy wszystkie plany legły w gruzach?

Willy Vlautin w swojej powieści prowadzi czytelnika przez czterdzieści osiem godzin z życia bohaterki, która zrobi wszystko, aby pełnić swoje marzenia i – wbrew słowom matki – utrzymać się za wszelką cenę na powierzchni.

„Zawsze przychodzi noc” to poruszająca opowieść o biedzie, ludzkiej chciwości i rozpaczy, niepozbawiona jednak błyskotliwego humoru i empatii.

Mleko i głód – Melissa Broder, przekład Kaja Gucio

„Mleko i głód” to już druga powieść Melissy Broder w naszym zestawieniu. Autorka bezpruderyjnie pisze o pożądaniu, apetycie i seksie, całość wzbogacając sporą dawką sarkazmu i licznymi odniesieniami do religii oraz kultury. Jej powieść to ważny głos w dyskusji o kobiecych ciałach, kanonie piękna i o poświęceniu w imię akceptacji.

Rachel to młoda, niewierząca Żydówka. Ukojenie i pocieszenie daje jej nie Bóg, a jedzenie. W małym palcu ma wiedzę o tym, ile kalorii zawiera jej ulubiony batonik, a w wolnym czasie fantazjuje o potrawach, których ze strachu przed przytyciem i utratą kontroli nie jest w stanie zjeść.

W jej pełne zakazów i nakazów życie wkracza ortodoksyjna Żydówka Miriam. Rachel z dużym zaskoczeniem odkrywa, że jej nowa znajoma – mimo nadwagi i krępujących więzów wiary – umie czerpać przyjemność z ciała. Jest pewna siebie, nie odmawia sobie jedzenia, alkoholu czy papierosów. Ma tylko jedną zasadę, której nie może złamać – pod żadnym pozorem nie wolno jej związać się z kobietą.

Ostatnie lato w mieście – Gianfranco Calligarich, przekład Katarzyna Skórska

„Ostatnie lato w mieście” to wydana po raz pierwszy w 1973 roku gorzka opowieść o rozczarowaniu życiem i niechęci do zadowalania się jego ochłapami. Calligarich przeplata ironię z nostalgią, a apatię traktuje jako nieodzowną cechę współczesnego człowieka. Barwnie opisuje włoskie struktury klasowe, stosunek Włochów do obcokrajowców oraz relacje między człowiekiem a miastem. Powieść Calligaricha jest wyznaniem miłości do nieznośnej lekkości rzymskiego bytu.

Leo Gazzarra, trzydziestoletni mediolańczyk, jest niespełnionym pisarzem, pogrążonym w smutku melancholijnym lekkoduchem trwającym w ciągłym zawieszeniu między upojeniem alkoholem, a delirium. Jest też i Arianna, eteryczna, krucha, próżna i znerwicowana. Ostatnim bohaterem powieści jest Rzym końca lat sześćdziesiątych, pozornie niegościnny, pełen turystów i obojętności. Burzliwa relacja tej trójki stawia pytanie o to, czy od samotności można uciec.

Plon – Tara June Winch, przekład Karolina Iwaszkiewicz

Dhaganhu ngurambang? Gdzie jest twój kraj? Burral. Miejsce narodzin, ta ziemia. Warraa-nha. Krzyczeć. Nuganirra. Serce uderza regularnie. Durrur-buwulin. Zawsze. Ngulagambilanha. Wracać do domu.

Dwudziestokilkuletnia Autust wraca po latach do Australii na pogrzeb dziadka. Mężczyzna wychował się w domu dla aborygeńskich chłopców założonym przez chrześcijańską misję, wiedział więc bardzo dobrze, czym grozi wykorzenienie.

Całe życie tworzył słownik języka swojego ludu, Wiradjuri, i to z ułożonych alfabetycznie haseł zbudowana jest jego historia.

Po jego śmierci, kiedy na ziemię Gondiwindich wjeżdżają buldożery, słownik mężczyzny staje się dla jego dzieci i wnuków testamentem. Jest ich łącznikiem z przeszłością, a także wezwaniem, by zachować pamięć. Nadzieją, że jeszcze nie wszystko stracone.

„Plon” jest powieścią totalną. Tara June Winch opowiada w niej historię swojego ludu, mierzy się z krzywdami, jakich zaznali jej należący do rdzennych Australijczyków przodkowie. To jedna z najgłośniejszych australijskich książek ostatnich lat, uhonorowana prestiżową Nagroda im. Miles Franklin.

Klasztor. Żałoba – Eduardo Halfon, przekład Tomasz Pindel

Krople deszczu nie znikają, gdy dotkną muru – eksplodują. Modlitwa w jidysz szeptana przed snem nie przynosi chłopcu ukojenia, choć zapowiada matczyny pocałunek. Język nawróconej siostry staje się błahy i szorstki. Dziadek wciąż uparcie twierdzi, że na ramieniu wytatuował sobie numer telefonu. Czy można ostatecznie zrekonstruować przeszłość rodziny naznaczonej Zagładą? Jak to jest być Żydem tylko czasami?

Ostatnim tytułem z listy najlepszych powieści Wydawnictwa Czarne jest tom „Klasztor. Żałoba”, dwie zwięzłe autobiograficzne powieść Eduardo Halfona. W „Klasztorze” narrator przyjeżdża do Izraela na ślub siostry od niedawna żyjącej w ortodoksyjnej wspólnocie. W „Żałobie” powraca do rodzinnej Gwatemali, aby rozwiązać tajemnicę śmierci brata ojca, kilkuletniego Salomona.

Mierząc się z mrocznymi sekretami rodziny oraz własną skomplikowaną tożsamością, Halfon tworzy poruszającą opowieść o godzeniu się z wieczną obcością i podążaniu za prawdą bez pomocy Boga.