Tom Humanistyka w czasach antropocenu zbiera najważniejsze teksty Dipesha Chakrabarty’ego, jednego z najwybitniejszych w świecie przedstawicieli studiów postkolonialnych i zaangażowanego w dyskusje na temat zmian klimatycznych historyka. Interesując się relacjami między Zachodem a światem niezachodnim, Chakrabarty krytycznie podchodzi do eurocentrycznych wizji przeszłości, realizując projekt „prowincjonalizowania Europy”. W niezwykle ciekawy sposób łączy przy tym badan...
Autorka przedstawia rodzaj portretów kilkunastu wybranych dramatopisarzy tego kręgu językowego: od Friedricha Durrenmatta i Maxa Frischa poczynając, poprzez Heinera Mulera, Tankreda Dorsta, Petera Handkego, Thomasa Bernharda i Botho Sraussa, na Elfriede Jelinek i Wernerze Schwabie kończąc. Punktem odniesienia pozostaje twórczość Brechta, która dosłownym i metaforycznym cieniem kładzie się na całe powojenne 50 lat dramatu i teatru.
W ostatnich latach myślenie kontrfaktualne najczęściej nie było już profilowane przez narrację hegemoniczną, czyli uznaną domenę niezbitych faktów, jak zakładała najstarsza z nich, strategia "jak gdyby". (...) niezależnie od stosowanej strategii konieczny punkt wyjścia dla prowadzonej narracji stanowi aktualność, tu-i-teraz twórcy i jego odbiorców. (...) To prawda, zebrane w niniejszym tomie teksty zajmują się – zgodnie z podtytułem – przede wszystkim strategiami kontr[f]aktu...
Wydana wspólnie z Instytutem Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego Monografia podejmuje jedno z najistotniejszych zagadnień współczesnej humanistyki – kwestię tożsamości – ujmując ją w parach dychotomicznych pojęć wyznaczających granice koncepcji świata i człowieczeństwa, rozwijanych w zachodniej tradycji myśli metafizycznej: człowiek/zwierzę, człowiek/maszyna, kobieta/mężczyzna, dziecko/dorosły, swój/obcy, żywi/umarli. W każdym z rozdziałów możemy prześledzić zarówno konstr...
Nie wszystkie dzieła artystyczne, które w tej książce będziemy analizować, przedstawiają modelową formę performansu technonauk.
Znakomita ich większość powstała jednak właśnie po to, by podobny efekt osiągnąć, czyli zbudować taki świat, w którym wprawione w ruch technoanuki pokażą wreszcie jak na dłoni swoje własności.
Fragment Wprowadzenia
"[...] Staraliśmy się omówić zarówno najistotniejsze etapy rozwoju współczesnych badań nad dyskursem, postacią oraz płcią biologiczną i kulturową, jak też ich odzwierciedlenie w teorii i metodach badań dramatu, tyleż nowego, co tego należącego już do obowiązującego kanonu, zwracając uwagę na wszystkie możliwe pożytki z zastosowania nowych metodologii." (Ze wstępu)
Pojawiła się przed nami postać, stworzona przez ekstrawagancką i brutalną wyobraźnię mężczyzny, niemal dziecka.
Ojciec Ubu istnieje. (...) Już się go nie pozbędziecie;
będzie was prześladował, będzie zmuszał
bez litości do pamiętania o tym, że był, że jest.
Fragment recenzji po premierze "Ubu króla" w 1896 roku.
