Opis treści
Nowa powieść Agnieszki Jelonek
Luna i Theo czują, że ich małżeństwo weszło w okres stagnacji. W nadziei na zmianę wprowadzają się do starego wiejskiego domu, nie sami jednak, lecz z przyjaciółką – przeciwieństwem Luny, kimś pomiędzy dzieckiem a szeptuchą. Pod jej wpływem w Lunie zaczynają odzywać się sekrety z dzieciństwa; domagają się ujawnienia. A przecież chciała tylko poudawać, że jest kimś innym, córką innego ojca, żoną innego męża. Pragnienie, żeby coś się w życiu zmieniło ziszcza się, ale nie tak, jak sobie wyobrażała. Należało marzyć ostrożnie.
Życie dla siebie czy życie w relacji? Siostrzeństwo. Koniec męskości takiej, jaką znamy. Jak iść dalej, kiedy tak bardzo się boisz? Jak kochać, żeby to była miłość? Liryczność jak u Valerii Luiselli, zwroty akcji jak u Tarantino. Każda z postaci przeżywa tu swoje katharsis z wielkim wdziękiem. I uwielbiam, jak autorka puszcza do nas oko: bo Czechowowska strzelba nie jest tu żadną metaforą, naprawdę stoi oparta o ścianę. I zgadnijcie, czy wystrzela.
Katarzyna Michalczak
„Trzeba być cicho”, Agnieszka Jelonek – jak czytać ebook?
Ebooka „Trzeba być cicho”, tak jak pozostałe książki w formacie elektronicznym przeczytacie w aplikacji mobilnej Woblink na Android lub iOS lub na innym urządzeniu obsługującym format epub lub mobi - czytnik ebooków (Pocketbook, Kindle, inkBook itd.), tablet, komputer etc. Czytaj tak, jak lubisz!
Zanim zdecydujesz się na zakup, możesz również przeczytać u nas darmowy fragment ebooka. A jeśli wolisz słuchać, sprawdź, czy książka jest dostępna w Woblink także jako audiobook (mp3).
Czytelnik 03-02-2022
Czytelnik 03-02-2022
Agnieszce Jelonek znów udało się napisać mikropowieść, którą czyta się na jednym wdechu, a to co gładko wchodzi do głowy, zjeżdża niżej do brzucha i zwija jelita w supeł. Tę zdolność przekazywania czytelniczkom emocji swoich bohaterek i bohaterów zaprezentowała już w swojej poprzedniej powieści, „Koniec świata, umyj okna”. Umiejętność utrzymania napięcia psychologicznego przywodzi mi na myśl Sarah Moss, a język, którym Jelonek pisze - prosty, ale trafiający w istotę rzeczy; zwykły, ale poszukujący niezwykłych porównań - kojarzy mi się z Sigrid Nunez, którą zresztą autorka w „Trzeba być cicho” cytuje. „Trzeba być cicho” to opowieść o rodzinach. Tych, z których wyszliśmy i tych, które tworzymy. Tych tradycyjnych i tych nowoczesnych. O tym jaki bagaż ze sobą zabieramy, czy możemy się od niego uwolnić, czy można zbudować coś zupełnie swojego, od nowa. O tym jak chcemy być inni od własnych rodziców i o tym jak trudno być takim rodzicem jakim chcielibyśmy być. O samodzielnym rodzicielstwie - z wyboru i kiedy nie miało się nic do powiedzenia. O wstydzie, który czuje dziecko kiedy za ścianą wódka tańczy na stole. Pojawia się też pytanie kiedy coś co nas spotyka już naprawdę jest złe, a kiedy to jeszcze żarty, jak ma radzić sobie dziecko, którego granice są przekraczane i nikt nie uczy go o złym dotyku. Teoretycznie nie ma tu nic aż tak strasznego, przemoc nie jest ewidentna i bezpośrednia, więc dlaczego tak zatyka gardło? O socjalizacji do milczenia, o rodzinnych sekretach, o palcu na ustach, o tym o czym nie powinno się mówić. Jaką cenę płaci się za wieczne połykanie słów zanim znajdą drogę, za chowanie emocji, za zakładanie maski? Jak wyjść ze skorupy? Czytałam „Trzeba być cicho” czystymi emocjami, pochłonięta i zdenerwowana. Ale kto wie, może wrócę do niej i przeczytam ją powoli, żeby na spokojnie i lepiej przyjrzeć się samej sobie. Na pewno będę również wyczekiwać kolejnych książek Agnieszki Jelonek, kupuje mnie wszystkim: prawdą, portretami psychologicznymi, pięknym językiem, brakiem zbędnych słów i idealną objętością tekstu. W ebooku to zaledwie 134 strony, przeczytajcie je, warto.
Opinia nie jest potwierdzona zakupem