Opis treści
Paweł Hertz (1918-2001) – pisarz, poeta, tłumacz i wydawca, przez wiele lat związany z Państwowym Instytutem Wydawniczym – jedna z najważniejszych postaci polskiej kultury i humanistyki XX wieku. Autor przeszło dziesięciu tomów poetyckich i ponad 15 eseistycznych. Tłumaczył m.in. twórczość Lwa Tołstoja, Iwana Turgieniewa, Anatola France’a, Marcela Prousta, Jacoba Burckhardta, Hugo von Hofmannsthala; redakcyjnie opracowywał dzieła wybrane m.in. Aleksandra Puszkina, Fiodora Dostojewskiego, Zygmunta Kraińskiego, czy Juliusza Słowackiego.
Wiersze zebrane są jednym zbiorem ukazującym poezję tego autora od początku do czasu, gdy postanowił poezją dłużej nie zajmować się, zawierają one również teksty wcześniej niepublikowane. O tej poezji Czesław Miłosz mówił, że są „walką z przyzwyczajeniami młodości, z własną słabością i z cenzurą, żeby wreszcie paroma wersami wziąć udział w publicznej dyspucie o dobru Rzeczpospolitej […]. Rytm czasu mierzonego politycznymi i literackimi nowinkami był dla Hertza obojętny, żył i starzał się w Warszawie zanurzonej w dawność […]. Jego opór, człowieka, który „milczy i wie”, był jednak gruntownie przemyślany i łączył się z negatywną oceną poezji XX wieku, z niewieloma wyjątkami”.
Wiersze zebrane opracował i posłowiem opatrzył Marek Zagańczyk („Zeszyty Literackie) kurator archiwum i spuścizny Pawła Hertza.
