Głównymi bohaterami studium Agnieszki Romanowskiej nie są ani Szekspir, ani jego tłumacze, lecz „teksty przekładów w całej swej indywidualności i niepowtarzalności”, stanowiące „niezależne byty w obrębie twórczości poetów-tłumaczy”. Zamiast szczegółowego – i często bezpłodnego – zestawiania tłumaczenia z oryginałem Autorka w umiejętny sposób pokazuje, jak przekłady sztuk Szekspirowskich wpisują się w twórczość poetów, dla których praca nad dziełami elżbietańskiego dramatopisa...
