Haruki Murakami to jeden z najpopularniejszych japońskich pisarzy. Od wielu lat figuruje na listach kandydatów do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. Jest autorem przeszło 20 powieści, zbiorów opowiadań i książek z pogranicza eseju i literatury faktu, które rozeszły się na całym świecie w liczbie kilkudziesięciu milionów egzemplarzy.
Murakami w wywiadach mówił, że powołanie do pisania poczuł w 1978 roku podczas meczu baseballa. Japończyk studiował teatrologię oraz scenariopisarstwo na Wydziale Literatury Uniwersytetu Waseda w Tokio. Zanim na dobre zaczął pisać, od 1974 roku wraz z żoną prowadził klub jazzowy Peter Cat.
Jazz, muzyka poważna i Beatlesi – muzyka w książkach Harukiego Murakamiego
Prozę Murakamiego wyróżnia kilka stałych motywów. Zwykle bohaterowie jego książek mierzą się z problemami egzystencjalnymi po rozstaniu, śmierci kogoś bliskiego, w związku z nieszczęśliwym zakochaniem albo niespełnieniem zawodowym i twórczym. Murakami tłumaczył na japoński wiele książek amerykańskich autorów i znany jest z miłości do zachodniej kultury. Ma to przełożenie na jego powieści. W jego książkach bohaterowie często słuchają muzyki poważnej, na zmianę w tle rozbrzmiewają również amerykański jazz albo piosenki Beatlesów. Nawet na oficjalnej stronie internetowej pisarza można znaleźć zestawienia utworów i piosenek, które znajdują się w poszczególnych książkach. Bohaterowie książek Murakamiego bardzo często dyskutują o muzyce, dzielą się ze sobą wiedzą o operach, koncertach czy unikalnych wydaniach winyli. Kolejną cechą wspólną dzieł Japończyka są niesamowite zdarzenia i postacie, mówiące zwierzęta oraz zrządzenia losu, które spotykają bohaterów. W kontekście prozy Murakamiego często używa się hasła realizm magiczny.
Powieści Harukiego Murakamiego
Haruki Murakami debiutował w 1979 roku powieścią „Słuchaj pieśni wiatru”. Wysłał ją na konkurs literacki magazynu „Gunzō”, który udało mu się wygrać. Następnie napisał powieści „Flipper roku 1973” (1980) i „Przygoda z owcą” (1982). Pierwsze trzy dzieła Murakamiego nazywane są Trylogią Szczura – nazwa pochodzi od przydomka jednej z postaci, która w nich występuje. Za kolejną powieść, „Koniec świata i hard-boiled wonderland” (1985), otrzymał nagrodę Jun’ichirō Tanizaki. Trzy lata później ukazała się powieść „Tańcz, tańcz, tańcz” (1988), a potem „Na południe od granicy, na zachód od słońca” (1992).
W czasie dwuletniego pobytu we Włoszech napisał powieść „Norwegian Wood” (1987), która swój tytuł zawdzięcza piosence Beatlesów. Książka zebrała dobre recenzje i przyniosła Murakiemu dużą popularność. Na początku lat 90. XX wieku Murakami rozpoczął pracę na uczelni. Wykładał między innymi na Uniwersytecie Princeton i Uniwersytecie Williama Howarda Tafta. W 1995 roku ukazała się książka uznawana za jedno z największych dzieł w bibliografii pisarza – „Kronika ptaka nakręcacza”. Pierwotna wersja, znacznie krótsza, ukazała się w zbiorze opowiadań „Zniknięcie słonia”. Kolejne książki Murakamiego to „Sputnik Sweetheart” (1999) i „Kafka nad morzem” (2002). W 2004 roku ukazało się jedno z najkrótszych dzieł Japończyka, minipowieść „Po zmroku”, której fabuła rozgrywa się na przestrzeni kilku nocnych godzin w Tokio. W latach 2009‒2010 ukazywały się trzy tomy cyklu „1Q84”. Najnowszymi książkami Harukiego Murakamiego są „Bezbarwny Tsukuru Tazaki i lata jego pielgrzymstwa” (2013) oraz kontrowersyjna, dwutomowa powieść „Śmierć Komandora” (2017).
Czytelnik 24-07-2014
Najsłabsza pozycja tego autora
W moim przekonaniu to najsłabsza książka Murakamiego. Każda z jego książek (wydanych w Polsce) miała jakiś klimat. Szkoda, że w tej klimatu - jak dla mnie - nie ma żadnego. Mam wrażenie, że to pisarskie wprawki z początku kariery, które niekoniecznie powinny być wydawane.