W każdym dworze i dworku polskim znajdowała się domowa apteczka […] Śpiżarnia pańska z apteczką zostawała pod zarządem i pieczą panny apteczkowej, która wydawała kucharzom, smażyła konfitury, urządzała nalewki i domowe lekarstwa, piekła pierniki i z dziewczętami zbierała zioła lecznicze. Była to zwykle albo daleka krewna, albo uboga panna i sierota, która za mąż nie wyszła, ale w domu możniejszym znalazła opiekę i ciepło rodzinne […] Panna apteczkowa, jako opiekunka chorych w...
Jednym ze wspomnień mojego wczesnego dzieciństwa jest miesięcznik Horyzonty techniki prenumerowany przez ojca. Niczym bohater schulzowskiego opowiadania Księga pochłaniający historię Anny Csillag i jej cudownego środka na porost włosów, z wypiekami na twarzy czytywałem wtedy rubrykę Fantazje i facecje naszych dziadków. Do dziś pamiętam rysunki przedstawiające majestatyczne zeppeliny i wielkie maszyny parowe, albo panów w melonikach (jak gdyby wyjętych wprost z o...
W każdym dworze i dworku polskim znajdowała się domowa apteczka […] Śpiżarnia pańska z apteczką zostawała pod zarządem i pieczą panny apteczkowej, która wydawała kucharzom, smażyła konfitury, urządzała nalewki i domowe lekarstwa, piekła pierniki i z dziewczętami zbierała zioła lecznicze. Była to zwykle albo daleka krewna, albo uboga panna i sierota, która za mąż nie wyszła, ale w domu możniejszym znalazła opiekę i ciepło rodzinne […] Panna apteczkowa, jako opiekunka chorych w...
Proza, w której króluje erudycyjny popis. Pozornie jest to sprozaizowana opowieść, z fabułą i dialogami, ale równocześnie jest to esej, który "dzieje się" miedzy poszczególnymi zdarzeniami. Mnóstwo szczegółów i historycznych dygresji, oryginalne odczytanie mitu i ten niesamowity monolog tytułowej bohaterki. Książka otrzymała w 2018 roku, II nagrodę w konkursie im. Stanisława Grochowiaka w Lesznie.
Zbiór twórczości prozatorskiej Krzysztofa Rejmera. Wejdź do Wierzby Babel, aby dowiedzieć się, komu zależy na odkryciu tajemnicy zbójeckiego skarbu ze Śląska, jaką upiorną tajemnicę skrywa miasteczko Kołbiel, czy jak zwykły kret pomógł rozstrzygnąć średniowieczny sąd boży. Erudycja autora oraz okraszenie całości przewrotnym poczuciem kumoru sprawiają, że lektura każdej kolejnej strony będzie dla czytelnika przeżyciem, jakiego nie zaznał przy żadnej innej książce.
Krzysztof Rejmer (1955 – 2019) fizyk, tłumacz literatury naukowej, popularnonaukowej i pięknej, poeta. Studiował fizykę na UAM w Poznaniu oraz na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie w 1996 roku obronił pracę doktorską. W latach 1996 – 2010 pracował na Uniwersytecie Warszawskim (Zakład Teorii Pola i Fizyki Statystycznej, a następnie Katedra Teorii Materii Skondensowanej). Autor licznych opowiadań i tomików poezji. Za swą twórczość literacką był wielokrotnie nagradzany w Polsce i ...
Tomik poezji Krzysztofa Rejmera. Quid est malum moje istnienie wydaje się być czymś tak bardzo nieskomplikowanym i oczywistym że ludzie widzą we mnie tylko ten owoc który tak łatwo będzie im zdobyć bo przecież żeby wbić w miąższ zęby drapieżnika drzemiącego w każdym z was wystarczy wyciągnąć ręce ku uginającej się gałęzi albo wejść na drabinę która – jak pisał Robert Frost – koronę drzewa rozcina jak kolejowy tor prowadzący do nieba jednak to niemożliwe bo ta gałąź wisi nad...
Czy potrzebne byłoby namalowanie lasu, krajobrazu czy jakiejś twarzy tylko po to, aby wyrwać te przedmioty z tyranii przemijania? Nie, to byłoby nawet grzechem gdybyśmy próbowali konkurować z tworzeniem i za pomocą kolorowych płaszczyzn opierali się o nieuchronność boskiego planu. Zadaniem sztuki jest pokazywanie istoty rzeczy. Jej dążeniem jest rejestrowanie tego, co wyjątkowe w przepływającym nurcie wydarzeń.
Jednym ze wspomnień mojego wczesnego dzieciństwa jest miesięcznik Horyzonty techniki prenumerowany przez ojca. Niczym bohater schulzowskiego opowiadania Księga pochłaniający historię Anny Csillag i jej cudownego środka na porost włosów, z wypiekami na twarzy czytywałem wtedy rubrykę Fantazje i facecje naszych dziadków. Do dziś pamiętam rysunki przedstawiające majestatyczne zeppeliny i wielkie maszyny parowe, albo panów w melonikach (jak gdyby wyjętych wprost z obrazów Magritt...
