To studium o najważniejszych nawiązaniach polskich romantyków do twórczości najwybitniejszego elegika rzymskiego, Owidiusza. Autorka wskazuje na wyraźne analogie między polskimi poetami-zesłańcami, którzy czerpali wzorce, nie tylko poetyckie, z elegii wygnańczych Nazona, lecz także w samym życiorysie poety-tułacza szukali pocieszenia i sposobu radzenia sobie z nostalgią.
