Gdy państwem rzymskim wstrząsały różne burze wewnętrzne, ta część Żydów, która zawsze myślała o zmianie istniejących stosunków, zaczęła wierzyć, iż nastała pora do wzniecenia powstania, zwłaszcza że nie brakło ani rąk, ani środków. Jednych zapalała nadzieja zawładnięcia Wschodem, drugich nękała trwoga z powodu możliwości zerwania z nim kontaktów; jednak w końcu utwierdziło się pośród Żydów mniemanie, że jeśli chwycą za oręż, to natychmiast powstaną zamieszkałe po drugiej stro...
Napisane w języku greckim dzieło Józefa Flawiusza, przeznaczone było dla czytelników nieznających zawikłanych dziejów jego ojczyzny. Autor rozpoczyna więc Wojnę żydowską (tytuł tłumaczenia Andrzeja Roztworowskiego zmieniono z rozbudowanego: Dzieje wojny żydowskiej przeciwko Rzymianom w trosce o rozpoznawalność utworu) od czasów dwa i pół wieku wcześniejszych, kiedy to wybuchło zwycięskie żydowskie powstanie narodowowyzwoleńcze przeciwko hellenistycznemu królowi Antiochowi IV ...
W pustynię zmieniona ziemia palestyńska, runęła w gruzy stołeczna Jerozolima, po wspaniałej świątyni Heroda Wielkiego została góra popiołów. Gdzież świadkowie historyczni tych wstrząsających zdarzeń? Gdzie śpiewacy ruin, opłakujący okropny los zabitych i stokroć okropniejszy los żywych, których pognano w niewolę? (...) Nie ma ich, wszyscy przepadli, wszystkich zasypał pył wieków, kamień na kamieniu nie pozostał, żaden szmat pergaminu. I oto nad ruiną ojczyzny palestyńskiej i ...
Jeden z najważniejszych pomników historiografii starożytnej. Jest to najstarsze dzieło Józefa Flawiusza. Uważa się, że tę relację - składającą się z siedmiu ksiąg - przygotował, by uświadomić Żydom potęgę Rzymu i w ten sposób zapobiec buntom. W pismach tych przedstawia najpierw dokładną analizę historii Żydów, od zdobycia Jeruzalem przez Antiocha Epifanesa (w II wieku p.n.e.) do burzliwego roku 67 n.e. Następnie jako naoczny świadek relacjonuje wojnę, kt...
W dziele swoim Józef Flawiusz roztacza obraz najstraszniejszej tragedii, jaka w owej dobie spotkała Żydów, ich święte miasto i świątynię, która stanowiła symbol ich religijnej i narodowej tradycji. Katastrofę tę szczegółowo opisał jedynie Józef Flawiusz jako uczestnik, a potem naoczny świadek tych dramatycznych wydarzeń.
Gdy państwem rzymskim wstrząsały różne burze wewnętrzne, ta część Żydów, która zawsze myślała o zmianie istniejących stosunków, zaczęła wierzyć, iż nastała pora do wzniecenia powstania, zwłaszcza że nie brakło ani rąk, ani środków. Jednych zapalała nadzieja zawładnięcia Wschodem, drugich nękała trwoga z powodu możliwości zerwania z nim kontaktów; jednak w końcu utwierdziło się pośród Żydów mniemanie, że jeśli chwycą za oręż, to natychmiast powstaną zamieszkałe po drugiej stro...
W dziele swoim Józef Flawiusz roztacza obraz najstraszniejszej tragedii, jaka w owej dobie spotkała Żydów, ich święte miasto i świątynię, która stanowiła symbol ich religijnej i narodowej tradycji. Katastrofę tę szczegółowo opisał jedynie Józef Flawiusz jako uczestnik, a potem naoczny świadek tych dramatycznych wydarzeń.
