Gdy państwem rzymskim wstrząsały różne burze wewnętrzne, ta część Żydów, która zawsze myślała o zmianie istniejących stosunków, zaczęła wierzyć, iż nastała pora do wzniecenia powstania, zwłaszcza że nie brakło ani rąk, ani środków. Jednych zapalała nadzieja zawładnięcia Wschodem, drugich nękała trwoga z powodu możliwości zerwania z nim kontaktów; jednak w końcu utwierdziło się pośród Żydów mniemanie, że jeśli chwycą za oręż, to natychmiast powstaną zamieszkałe po drugiej stro...
Gdy państwem rzymskim wstrząsały różne burze wewnętrzne, ta część Żydów, która zawsze myślała o zmianie istniejących stosunków, zaczęła wierzyć, iż nastała pora do wzniecenia powstania, zwłaszcza że nie brakło ani rąk, ani środków. Jednych zapalała nadzieja zawładnięcia Wschodem, drugich nękała trwoga z powodu możliwości zerwania z nim kontaktów; jednak w końcu utwierdziło się pośród Żydów mniemanie, że jeśli chwycą za oręż, to natychmiast powstaną zamieszkałe po drugiej stro...
Napisane w języku greckim dzieło Józefa Flawiusza, przeznaczone było dla czytelników nieznających zawikłanych dziejów jego ojczyzny. Autor rozpoczyna więc Wojnę żydowską (tytuł tłumaczenia Andrzeja Roztworowskiego zmieniono z rozbudowanego: Dzieje wojny żydowskiej przeciwko Rzymianom w trosce o rozpoznawalność utworu) od czasów dwa i pół wieku wcześniejszych, kiedy to wybuchło zwycięskie żydowskie powstanie narodowowyzwoleńcze przeciwko hellenistycznemu królowi Antiochowi IV ...
W pustynię zmieniona ziemia palestyńska, runęła w gruzy stołeczna Jerozolima, po wspaniałej świątyni Heroda Wielkiego została góra popiołów. Gdzież świadkowie historyczni tych wstrząsających zdarzeń? Gdzie śpiewacy ruin, opłakujący okropny los zabitych i stokroć okropniejszy los żywych, których pognano w niewolę? (...) Nie ma ich, wszyscy przepadli, wszystkich zasypał pył wieków, kamień na kamieniu nie pozostał, żaden szmat pergaminu. I oto nad ruiną ojczyzny palestyńskiej i ...
W dziele swoim Józef Flawiusz roztacza obraz najstraszniejszej tragedii, jaka w owej dobie spotkała Żydów, ich święte miasto i świątynię, która stanowiła symbol ich religijnej i narodowej tradycji. Katastrofę tę szczegółowo opisał jedynie Józef Flawiusz jako uczestnik, a potem naoczny świadek tych dramatycznych wydarzeń.
Jeden z najważniejszych pomników historiografii starożytnej. Jest to najstarsze dzieło Józefa Flawiusza. Uważa się, że tę relację - składającą się z siedmiu ksiąg - przygotował, by uświadomić Żydom potęgę Rzymu i w ten sposób zapobiec buntom. W pismach tych przedstawia najpierw dokładną analizę historii Żydów, od zdobycia Jeruzalem przez Antiocha Epifanesa (w II wieku p.n.e.) do burzliwego roku 67 n.e. Następnie jako naoczny świadek relacjonuje wojnę, kt...
W dziele swoim Józef Flawiusz roztacza obraz najstraszniejszej tragedii, jaka w owej dobie spotkała Żydów, ich święte miasto i świątynię, która stanowiła symbol ich religijnej i narodowej tradycji. Katastrofę tę szczegółowo opisał jedynie Józef Flawiusz jako uczestnik, a potem naoczny świadek tych dramatycznych wydarzeń.
