Autor porusza problem tragizmu ludzkiej egzystencji, sytuując go we współczesnej antymetafizycznej perspektywie – odsłanianej dezintegracji bytu w ogóle oraz coraz bardziej dotkliwego rozpadu jedności ludzkiego życia. W ten już egzystencjalistyczny sposób analizowany problem tragizmu ukazany został w oparciu o największe dzieła literackie XX wieku oraz egzystencjalizujący nurt filozofii współczesnej, który ewokował wręcz ideę absurdu egzystencji.
Autor swoje zainteresowania koncentruje na filozofii życia. Bada pogranicze literatury i filozofii. W tomie tym skupia się na filozofii niemieckiej od Kanta, Schillera, Schellinga, Hegla, przez Schopenhauera i Nietzschego, do Jaspersa, Schelera i Heideggera. Sięga też do Platona, Arystotelesa oraz Ricoeura. Podjęta tu analiza tragiczności świata oraz tragizmu ludzkiej egzystencji przebiega dwutorowo. Autor odwołuje się do ujęcia tych problemów przez omawianych myślicieli, dok...
