Poezja Kazimiery Iłłakowiczówny zagląda w rzeczywistość, nadając jej kształty bardzo osobiste. Nie jest łatwo podążyć za tym wzrokiem, odkryć tajemnicę irracjonalności jej świata. Wydawać by się mogło, że stoi do nas odwrócona plecami i spogląda na linię horyzontu, rozdzielającą złoto popołudnia od czerni nocy. Poznawanie jej poezji to odnalezienie tego horyzontu.
Fragment książki
