Trzeci tomik w dorobku Magdaleny Stawowy-Żegalskiej, piszącej niespiesznie i z namysłem, przynosi po pierwsze wiersze zainspirowane historią rodziny poetki. Ich bohaterami są mama – Perseida, która kiedyś zabłysła, a teraz gaśnie, babcia Zofia, chłopka ze wsi w Puszczy Pszczyńskiej, dziadek Ludwik kopiący motyką. Przywoływane obrazy utraconego świata dzieciństwa zachwycają szczegółem i nastrojem. Po drugie znajdziemy tam teksty komentujące wydarzenia, które poetką wstrząsnęły...
Na taką poezję z pewnością wielu czytelników czekało, zmęczonych tak częstymi dziś nieudanym lingwizmem i quasi-undergroundową formą. Nienarzucające się „ja” liryczne wierszy Magdaleny Stawowy-Żegalskiej, subtelny, nieco wycofany głos mówi rzeczowo i rozsądnie o świecie, o ludziach – ich codziennym życiu, lękach, odrzuceniu, starości, marzeniach i wyborach. Na zbiór złożyły się wiersze narracyjne, wiersze refleksyjne, a taże wiersze obrazki, w których malowany słowem obraz po...
