Opis treści

Największe arcydzieło Cormaca McCarthy’ego. Bestseller dziennika „The New York Times” wyróżniony Nagrodą Pulitzera.

Ostatnie chwile naszej planety. Ostatni ludzie – krwiożercze bestie. Ostatnie ślady naszej cywilizacji – puszka coca-coli i strzępy starych gazet. Piekło apokalipsy spełnionej w uhonorowanej Nagrodą Pulitzera powieści Cormaca McCarthy’ego. Tę książkę czyta się ze ściśniętym gardłem i pełnym przerażenia zachwytem…

W przyszłości, która może zdarzyć się jutro lub za tysiąc lat, nastąpił straszliwy kataklizm, który zniszczył naszą cywilizację i większość życia na Ziemi. Wszędzie zgliszcza i ciemność. Kamienie pękają od mrozu. Ani jednego ptaka, ani jednego zwierzęcia, gdzieniegdzie tylko bandy zdziczałych kanibali. Na tle martwego pejzażu dwie ruchome figurki – to ojciec i syn przemierzają zniszczoną planetę. Przed nimi pełna niebezpieczeństw droga w nieznane, wokół nich – świat umarłej nadziei, rozpaczy, strachu, a w nich – wciąż tląca się miłość…

Opowieść o skazanej na tragiczny koniec wędrówce, podana zaskakująco pięknym językiem, w najbardziej ponurych momentach osiągającym lotność poezji – jakby cmentarne ballady Nicka Cave’a czy Toma Waitsa przepisać na oszczędną, chirurgiczną prozę. „Droga” to czarna jak węgiel elegia o tym kolorowym raju, w którym żyjemy, nie zdając sobie sprawy z naszego szczęścia. Niewiele znam książek tak silnie grających na emocjach.

Jacek Dukaj

Ebooka „Droga”, tak jak pozostałe książki w formacie elektronicznym przeczytacie w aplikacji mobilnej Woblink na Android lub iOS lub na innym urządzeniu obsługującym format epub lub mobi - czytnik ebooków (Pocketbook, Kindle, inkBook itd.), tablet, komputer etc. Czytaj tak, jak lubisz!

Zanim zdecydujesz się na zakup, możesz również przeczytać u nas darmowy fragment ebooka. A jeśli wolisz słuchać, sprawdź, czy książka jest dostępna w Woblink także jako audiobook (mp3).

Opinie i oceny ebooka Droga

7,7

18775 ocen / 10 opinii

razem z

Czytelnik 31-07-2019

Jeśli chcesz przeczytać jedną książkę z gatunku fantastyki postapokaliptycznej, niech to będzie ,,Droga" Cormaca McCarthy'ego.

Wszędzie popiół. Słońce jak nikczemny bóg, możliwy do obserwacji tylko z daleka, przesłonięty chmurami pyłu i widoczny jedynie na obrzeżach nieba. Nikt nie może być pewny, że to on. Równie dobrze mógłby być demonem, patrzącym ze straszną obojętnością na zagładę. Wraz z nadejściem mroku odeszły rośliny. Jakby wyszarpnięto z nich dusze. Jedzenie skończyło się dawno temu. Zwierzęta pożarto, a szary deszcz zmywa szczątki. Została tylko droga i szare strugi deszczu, gaszące ognisko nad, którym pieczą się okopcone zwłoki niemowlęcia. A wśród szarości, niczym z czarno – białej fotografii, zburzonego budynku, mężczyzna i chłopiec. Jak dwójka ostatnich ludzi na ziemi. Wędrują, bo tylko tak mogą przeżyć. Poruszają się wzdłuż autostrad, najtrwalszych reliktów zamierzchłej przeszłości. Bezimienni, bez korzeni i przyszłości, na każdym zakręcie, pytając siebie dlaczego. Mimo to, wciąż niosą światło w kolorze wieczornych ognisk, emanujących pomarańczą oraz złotem, wyśmiewających mdłe słońce. W taki sposób prezentuje się rzeczywistość bohaterów ,,Drogi” Cormaca McCarthy'ego, słusznie uznawanej za jedną z pereł literatury postapokaliptycznej. Autor prezentuje w swojej powieści wizję świata upadłego, ale robi to w sposób wyjątkowy, nawet biorąc pod uwagę gatunek w jakim tworzy. Pozbawia go, bowiem w zupełności, jakiejkolwiek nadziei na poprawę i ratunek. Tak jak większość książek lub filmów, operujących tym właśnie typem fantastyki naukowej, przypomina krzyk umierającej istoty, zawierający w sobie cały jej tragizm, ale również wolę życia, tak Ziemia ukryta w całunie popiołu może być, co najwyżej, jej gnijącymi szczątkami. Bardzo precyzyjne zdania oraz szczątkowe opisy, a także bezimienność głównych bohaterów, potęgują wrażenie kompletnego upadku cywilizacji i wartości, które ze sobą niosła. Szarość świata, a także szlachetne srebro pięknego języka tworzą klimat bardziej ponury i jednocześnie melancholijny, niż najbardziej deszczowy listopadowy dzień. W tak ciemnej atmosferze, jeszcze okropniej wybrzmiewa sugestywnie nakreślony los ludzkości, która skonfrontowana z katastrofą i wywołanym przez nią głodem sięga absolutnego dna człowieczeństwa, bez wahania, posuwając się do traktowania innych jako rzeźnego bydła. Jedynym światełkiem w otaczających ciemnościach stają się ojciec i syn, podróżujący w stronę wybrzeża, gdzie najprawdopodobniej nic na nich nie czeka. Ich dwójka wydaje się być ostatnimi godnymi nazywać się ludźmi, stawiającymi opór powszechnemu rozkładowi, idącymi naprzód i mierzącymi się z każdymi kolejnymi okropnościami, choć rozum wciąż cichutko jęczy, błagając aby to wszystko wreszcie się skończyło. Jednocześnie podróż przez piekło staje się obrazem miłości synowskiej oraz ojcowskiej w najpełniejszym tego słowa sensie. Czas wypełniają im dialogi, prowadzone szybko, bez zbędnych słów (uleciały wraz z życiem?), podobne do stychomyti w greckim dramacie, mówią o moralności i tak trudnym do odnalezienia sensie życia. Samotni, dopełniają samych siebie, tworząc niepowtarzalną jedność. Mężczyzna robi wszystko by ochronić chłopca i wlać w jego serce otuchę, nieustannie zapewniając, że są tymi, którzy niosą światło. Natomiast sumienie dziecka zastępuje mu jego własne, gdy zaczyna poddawać się wszechobecnemu złu. O ,,Drodze” napisano i powiedziano wiele pięknych słów, ja też dorzuciłam kilka, ale ta książka jest ich wszystkich warta. To ten typ powieści, który pączkuje w głowie z każdym kolejnym dniem (mieni się bogactwem znaczeń), mijającym od jej przeczytania oraz pozwala spojrzeć na otaczający świat w inny sposób, z większą dozą miłości, a także wdzięczności. Kiedy ja ją skończyłam, rozejrzałam się dookoła i zaczęłam uśmiechać, dziękując w duchu za puchate łóżko, siostrę (bezpiecznie śpiącą w pokoju obok), zieloną pelargonię w doniczce oraz świat, gdzie jest miejsce na drugiego człowieka. Z drugiej strony, dzieło McCarthy'ego napełniło mnie też nadzieją(ale o tym cicho, cichutko), bo jeśli przyjrzysz się jej uważnie, zobaczysz, że ona wciąż tam jest jak diament pośród popiołów, czekający na odkrycie. Jednak o tym wszystkim musisz się dowiedzieć sam, ponieważ nic nie przygotuję cię na to, co ujrzysz, otwierając pierwszą stronę.