Opis treści
Metodę betonowania wspornikowego zastosował po raz pierwszy, w roku 1930, brazylijski inżynier Emilio H. Baumgart podczas budowy żelbetowego mostu nad Rio de Peixe. Intensywny rozwój tej metody nastąpił w Europie po II wojnie światowej.
Pierwsze zastosowanie montażu wspornikowego segmentów betonowych miało miejsce podczas budowy mostu Choisy-le-Roi pod Paryżem w roku 1965. Pierwsze polskie zastosowanie tej nowatorskiej technologii było dziełem Maksymiliana Wolfa i Płockiego Przedsiębiorstwa Robót Mostowych w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku.
W latach dziewięćdziesiątych XX wieku w Polsce mosty z betonu sprężonego wznoszone metodą betonowania wspornikowego stały się konkurencyjne w stosunku do konstrukcji stalowych i zaczęły być szeroko stosowane. Zakład Mostów Politechniki Wrocławskiej współpracował przy projektowaniu i budowie mostu autostradowego przez Wisłę w Toruniu (1998), przez Odrę w Opolu (1999) i przez Wełtawę w ciągu autostrady D8 w Czechach (1996) oraz przy niektórych późniejszych realizacjach. Zdobyte doświadczenia zawarto w niniejszej pracy, która może stanowić pomoc dla studentów i inżynierów pragnących pogłębić swoją wiedzę dotyczącą projektowania i budowy mostów metodami wspornikowymi.
