W starożytności i we wczesnym średniowieczu ludziom, którzy prowadzili wewnętrzny dialog często zdawało się, że rozmawiają z duchami. Dziś nie mamy wątpliwości, że człowiek często rozmawia sam z sobą, prowadzi wewnętrzny dialog, czasem po cichu, czasem (rzadziej) nagłaśniając narrację. Narracje te wiążą się przy tym często z Ja, przyjmując formę swoistej dyskusji między poszczególnymi elementami tej struktury. Piotr Oleś, jeden z redaktorów książki, jest wybitnym badaczem dialogowego Ja.
(...) Nie mam najmniejszych wątpliwości, że przedstawiona mi do recenzji książka jest dziełem znakomitym. Myślę, że jest to jedna z najważniejszych prac zbiorowych z dziedziny szeroko rozumianej psychologii osobowości, jakie w ostatnich latach ukazały się w literaturze polskiej.
Z recenzji prof. dr. hab. Dariusza Dolińskiego
Zgodnie z naszym zamierzeniem książka miała być wyrazem łączenia inspiracji, jakie niesie teoria dialogowego Ja w badaniach psychologicznych oraz inspiracji płynących z dziedzin pokrewnych, akcentujących polifonię podmiotu lub dialogowe funkcje świadomości. Stąd z jednej strony tom przedstawia serię badań wyrosłych na gruncie teorii lub na jej styku z innymi teoriami psychologicznymi. Z drugiej zaś strony znajdziemy tu teksty stanowiące interdyscyplinarną refleksję nad istotą i rolą dialogowości. Warto dodać, że autorzy poszczególnych rozdziałów posługują się bardzo zróżnicowanym warsztatem badawczym – Czytelnik może zapoznać się ze specyfiką badania dialogowego Ja zarówno w nurcie fenomenologicznym, jak i w badaniach korelacyjnych czy eksperymentalnych. Wreszcie, co ważne, książka zawiera również krytyczną refleksję nad wartością teorii Huberta Hermansa. (ze Wstępu)
