Opis treści
Powstanie w Judei z lat 66–73/741 było jednym z kilku zrywów ludności żydowskiej skierowanych przeciwko Rzymianom, do których doszło w starożytności. Pomimo upływu blisko dwóch tysięcy lat od momentu jego wybuchu, konflikt ten nadal cieszy się dużym zainteresowaniem zarówno badaczy, jak i czytelników. Dowodem tego jest znaczna liczba publikacji, która została poświęcona temu powstaniu, oraz to, że praktycznie co roku pojawiają się kolejne prace na jego temat. Jednym z czynników, który na to wpłynął, jest dostępny materiał źródłowy. Uczeni zajmujący się tą rewoltą dysponują kilkoma relajami autorów starożytnych. Jedna z nich wyszła spod ręki bezpośredniego uczestnika zrywu – Józefa syna Matatiasza, lepiej znanego ze swojego późniejszego miana, otrzymanego po nadaniu obywatelstwa rzymskiego jako Józefa Flawiusza. Historyk ten był autorem dzieła noszącego tytuł „Wojna żydowska”.
Nie mniej znaczący był również charakter działań zbrojnych toczonych w prowincji judejskiej w czasie trwania powstania. Oprócz bitew w otwartym polu dochodziło do licznych oblężeń miast i twierdz, spośród nich dwa: Jerozolimy i Masady zyskały taką sławę, że przyćmiły inne wydarzenia tego zrywu. Jednym z mniej znanych fragmentów pierwszej wojny żydowskiej są działania militarne związane z żeglugą. W czasie jej trwania zarówno strona powstańcza, jak i rzymska dysponowały i wykorzystywały własne „floty”. Te pomimo tego, że posiadały charakter improwizowany, operowały zarówno na wodach morskich, jak i śródlądowych. Józef Flawiusz odnotował w swojej „Wojnie żydowskiej” kilka epizodów związanych z ich działalnością, w tym dwa przykłady użycia w walce. Do pierwszego z tych ostatnich doszło w porcie w Joppie położonym na wybrzeżu Morza Śródziemnego. W 67 r. ten, potem jak w 66 r. uległ zniszczeniu przez Rzymian w pierwszym okresie walk w Judei, został zajęty przez Żydów, którzy następnie uczynili z niego swoją bazę do organizowania pirackich wypadów na rzymskie szlaki żeglugowe biegnące wzdłuż wybrzeża judejskiego. Drugi natomiast rozegrał się na wodach jeziora Genezaret, na którym doszło do jedynej w czasie całego powstania bitwy pomiędzy „flotami” obu walczących stron.
Zagadnienie to nie doczekało się do tej pory oddzielnego studium w rodzimej literaturze przedmiotu. Dłuższe uwagi jemu poświęcone znalazły się tylko w pracach omawiających albo sam zryw, albo wojskowość żydowską. Jednakże ustalenia badaczy polskich nie wychodzą poza informacje, które przekazał autor „Wojny żydowskiej”. Zdecydowanie lepiej pod tym kątem prezentuje się literatura obcojęzyczna. Oprócz oddzielnych części zamieszczonych w książkach poświęconych samemu zrywowi oraz żegludze żydowskiej w czasach starożytnych, ukazała się pewna liczba artykułów opublikowanych w czasopismach specjalistycznych bądź w pracach zbiorowych. Przy czym i w jej przypadku nie ukazała się samodzielna monografia dotycząca tej tematyki. Dlatego też podstawowym celem niniejszego opracowania jest nie tylko uzupełnienie luki w literaturze przedmiotu dotyczącego powstania w Judei z lat 66–73/74, ale przede wszystkim przybliżenie Czytelnikowi militarnych epizodów tegoż powstania, w tym działań bojowych, dotyczących żeglugi morskiej i śródlądowej.
(ze Wstępu)
