Opis treści
Kazimierz Ajdukiewicz, obok Tadeusza Kotarbińskiego, należy do najwybitniejszych filozofów analitycznych wśród przedstawicieli filozoficznej szkoły lwowsko-warszawskiej. W swoim czasie Ajdukiewicz był jednym z wielu filozofów polskich, których urzekły możliwości analizy logicznej do rozwiązywania problemów filozoficznych. Więc chociaż zajmował się głównie szeroko rozumianą logiką, to można go uważać nie tylko za logika, ale też i za filozofa. I właśnie jako filozof odegrał Ajdukiewicz w historii filozofii niebagatelną rolę. Jego zainteresowania badawcze dotyczyły bardzo szerokiego zakresu zagadnień.
Wśród najważniejszych dokonań Ajdukiewicza wymienić należy: pierwsze w Polsce (1920) sformułowanie strukturalnych definicji dowodu, wynikania i twierdzenia, wszechstronne opracowanie problematyki definicji, przeprowadzenie głębokich analiz zdań pytajnych, dokonanie klasyfikacji rozumowań oraz sformułowanie kryterium poprawności składniowej wyrażeń (spójność syntaktyczna). Jednak głównym osiągnięciem naukowym Kazimierza Ajdukiewicza jest dyrektywalna teoria znaczenia przedstawiana w wielu artykułach z lat 30. XX wieku. Właśnie ta teoria stanowiła podstawę do sformułowania koncepcji konwencjonalizmu radykalnego, którego przez jakiś czas Ajdukiewicz był zwolennikiem. Kiedy jego teoria znaczenia spotkała się z poważną krytyką, którą uczciwie uznał za słuszną, odstąpił również od zajmowanego stanowiska epistemologicznego i jego poglądy stopniowo ewoluowały ku skrajnemu empirycyzmowi. Trudne do przecenienia są owoce pracy nauczycielskiej Ajdukiewicza i jego zasługi w organizacji i inspiracji życia filozoficznego.
