Opis treści
W jaki sposób pokonać kryzys wychowawczy, na który niestety brakuje zdecydowanej odpowiedzi społeczeństwa wychowującego? Jak zapobiec całkowitemu zdziczeniu obyczajów i temu, że z czasem wszyscy możemy stać się ofiarami wychowawczego zaniedbania?
Remedium istnieje. Jest nim ogromne bogactwo wzorów wychowawczych klasycznej myśli pedagogicznej, w tym przede wszystkim tej, która wychowanie i samowychowanie ujmuje jako świadome i celowe oddziaływanie na człowieka poprzez kształcenie charakteru.
Praca w całości poświęcona jest problemowi kształtowaniu charakteru. Jak to robić? Odpowiedź można zaleźć w przemyśleniach klasyków: przekonaniu Juliusza Payota o potrzebie wzmagania woli człowieka, re?eksjach Jacka Woronieckiego na temat konieczności rozwijania cnót i rugowania wad, ukazanym przez Mieczysława Kreutza znaczeniu pracy nad ludzkim postępowaniem. Z kolei koncepcja wychowawczego rozwoju człowieka Stefana Kunowskiego pokazuje złożoność i wieloaspektowość kwestii związanych z wychowaniem i kształtowaniem jednostki: od rozwoju biosu, w dalszej kolejności etosu, następnie agosu, wskazanie na znaczenie losu oraz zaakcentowanie współdziałania wychowanka, będące warunkiem skutecznego wychowania.
Książka składa się z trzech części, w których kolejno przedstawiono odmienne wizje człowieka jako zapoznane źródło kryzysów wychowawczych, rozwój problematyki związanej z charakterem i wybrane sposoby jego rozumienia, wychowawcze i etyczne aspekty kształcenia charakteru, aktualność omawianej problematyki w oddziaływaniach pedagogicznych (zwłaszcza wychowawczych i profilaktycznych dobrodziejstw płynących z pracy nad sobą) oraz możliwości tkwiące w obrębie wybranych klasycznych ujęć formowania charakteru u wyżej przywołanych J. Payota, J. Woronieckiego, M. Kreutza oraz S. Kunowskiego ujmujących człowieka w coraz szerszym spektrum. Pracę kończy omówienie, na podstawie wyników badań własnych, obecności idei kształcenia charakteru w praktyce wychowawczej.
