Opis treści
Sewilla, główne miasto hiszpańskiej Andaluzji, z początkiem siedemnastego wieku należała do największych i najbogatszych metropolii ówczesnej Europy. Będąc stolicą światowego handlu, cieszyła się dobrobytem i zasobnością, a jej populacja przekraczała sto dwadzieścia tysięcy. Rozwijająca się tam niezwykle intensywnie kultura i sztuka wydała wtedy szereg znakomitych artystów. Grasująca w 1649 roku dżuma zabiła blisko połowę ludności miasta, a śmierć stała się wyjątkowym doświadczeniem, które dotknęło praktycznie wszystkich mieszkańców radosnej zazwyczaj Sewilli. Jedną z postaci szczególnie doświadczonych przez śmierć był Don Miguel Manara (1627-1679), bogaty szlachcic sewilski, szybko przemierzający kolejne szczeble światowej kariery i rokujący wielkie nadzieje. Gdy w krótkim czasie stracił on niemal wszystkich bliskich, odkrył kruchość i marność ziemskiego życia, oddał wówczas cały swój majątek, siły i energię w służbie biednym, chorym i opuszczonym.
Andrzej Witko
