Opis treści
Problematykę książki wyznaczają relacje między trzema pojęciami i – co za tym idzie – koncepcjami teoretycznymi: tożsamością miasta, tożsamością mieszkańców oraz przestrzenią publiczną. W publikacji podjęto próbę uchwycenia elementów należących do specyficznych i dystynkcyjnych zasobów wiedzy, form ekspresji oraz znaczeń, które wpływają w rozmaity sposób na kształtowanie się współczesnych tożsamości ludzi i miejsc. Trzy wybrane do analiz empirycznych miasta: Gdańsk, Gliwice i Wrocław, stanowią interesujący obszar badań ze względu na kształtowanie się tam nowych tożsamości w kontekście ich historii oraz transformacji przestrzeni publicznych. Podejmując badania, autorzy założyli, że struktury tożsamościowe nie są czymś ponadczasowym i niezmiennym, a o ich specyfice decyduje szczególny zestaw czynników warunkujących ich formowanie. Cechuje je dynamika przekształceń o charakterze symbolicznym i przestrzennym.
Nie sposób w krótkiej recenzji uwydatnić wszystkich wątków tego opracowania. Niemniej aspekt miast zakotwiczonych z jednej strony w przestrzeni historii i teraźniejszości, a z drugiej w globalnej przestrzeni oraz w świadomości, postawach czy emocjach mieszkańców wydaje się w znaczący sposób rozszerzać perspektywę ujmowania społecznej kategorii przestrzeni. W tym ujęciu nie oznacza to zwykłego, przestrzennego wymiaru społecznych relacji, ale zmianę relacji między przestrzenią i społeczeństwem na podbudowie historii miast, ich aktualnej kondycji i perspektyw. Rolę łącznika między tymi aspektami (chciałoby się powiedzieć w języku klasycznej socjologii: „płaszczyzny więziotwórczej”) powierza się tu przestrzeniom publicznym, jakie mają wspomagać procesualne i dynamiczne przebiegi kształtowania się tożsamości badanych miast i ich mieszkańców.
Z recenzji dr. hab. Andrzeja Majera, prof. Uniwersytetu Łódzkiego
