Opis treści
Prawdziwa głęboka przyjaźń wymaga naszego zaangażowania, uwagi, modlitwy i czasu. Przyjaźń, jak pokazują to liczne świadectwa myślicieli, pisarzy, świętych i mistyków, nadaje życiu ludzkiemu lepszy smak, głębszy sens. Starożytni filozofowie mówili: „Przyjaźń jest solą życia”. Edward Young pisał, że „przyjaźń jest winem życia”. Wszyscy potrzebujemy przyjaciół i – choć trudno nam się nieraz do tego przyznać – tęsknimy za nimi; tęsknimy my sami, ale tęsknią również osoby, z którymi spotykamy się na co dzień. Jeżeli bywamy uważni, łatwo możemy dostrzec, jak wiele sygnałów wzywających nas do nawiązania przyjaźni wysyłają nam przy różnych okazjach nasi bliźni. Mogłyby one stawać się początkiem przyjacielskich więzi. Musiałyby być one jednak przez nas dostrzegane, podejmowane, rozwijane i pielęgnowane.
Różnica wieku, wykształcenia, płci, posiadania, religii nie stanowi dla przyjaźni przeszkody, o ile przyjaciele znajdują wspólną płaszczyznę spotkania, wymiany myśli, dialogu i twórczej pracy. Przyjaźń jest bowiem tym związkiem, który towarzyszy człowiekowi od dziecięcych lat aż do śmierci. Więcej nawet – prawdziwa przyjaźń przekracza próg śmierci. Z czułością wspominamy przecież naszych przyjaciół, którzy już od nas odeszli do wieczności.
Bogactwem przyjaciół nie jest przecież majątek, wspólne interesy czy nawet więzy krwi, ale głębokie pragnienia ich serc oraz wielkie horyzonty ich serc i umysłów. Przyjaciele to ludzie, „którzy we wspólnym dążeniu do prawdy stają się dla siebie wzajemnie wyrozumiali i otwarci na tyle, na ile to tylko jest możliwe. […] Ci, których łączy przyjaźń, nie tylko wspólnie dążą do prawdy, lecz przede wszystkim szukają jej w sobie wzajemnie” – pisze Jean Lacroix, francuski filozof.
(Ze Wstępu Autora)
