Opis treści
Wśród konfliktów zbrojnych, w które tak bogata była epoka „Starego Porządku”, szczególne miejsce zajmuje wojna o sukcesję austriacką (1740-48). Spór o spadek ostatniego Habsburga nazywany jest najbardziej skomplikowanym konfliktem XVIII wieku (Anderson), a przedziwne sploty interesów zaangażowanych stron dał nawet powód do twierdzenia o jego anormalności (Lodge). Wieloaspektowy charakter tego konfliktu naprawdę sprawia, że jest on o wiele bardziej złożony niż zwykłe starcie dwóch koalicji. W istocie wojna o sukcesję austriacką służy jako ogólne określenie szeregu konfliktów, z których niektóre nie są bezpośrednio związane z samą sukcesją (wojna angielsko-hiszpańska). Rywalizacja anglo-francuska, hiszpańskie roszczenia do terytoriów włoskich, dawny antagonizm Burbonów i Habsburgów oraz szereg innych sprzeczności znalazły ujście w konflikcie lat 40. XVIII wieku. Jedno z głównych miejsc w tym cyklu zajmuje konfrontacja Prus z Austrią, którą od nazwy spornej prowincji nazwano Wojnami Śląskimi (1740-42, 1744-45, 1756-63). Właśnie lawinę tych sprzeczności uruchomił król pruski Fryderyk II. Pierwszy cios zadał nieco ponad miesiąc po śmierci cesarza Karola VI Habsburga, szybko zajmując bogaty Śląsk. W wyniku dwóch lat intensywnych walk monarcha pruski zdołał obronić swój nowy nabytek, który był zabezpieczony postanowieniami traktatu we Wrocławiu z czerwca 1742 roku. Aneksja tej prowincji znacznie zwiększyła zasoby Królestwa Prus i, co nie mniej ważne, ograniczyła możliwości monarchii Habsburgów. Ale to był tylko finał pośredni...
