Opis treści
W jaki sposób Ćwiczenia duchowe św. Ignacego Loyoli przyczyniają się do rozwoju duchowego rekolektantów?
Jaki jest związek poszczególnych tygodni rekolekcji ignacjańskich z klasycznymi etapami rozwoju duchowego?
Jaką wizję rozwoju duchowego miał św. Ignacy?
Niniejsze opracowanie jest próbą odpowiedzi na powyższe pytania. Ćwiczenia duchowe św. Ignacego Loyoli to forma rekolekcji, które w naszym kraju już od lat 80. XX wieku odprawiają nie tylko jezuici, ale i szerokie rzesze duchownych z innych wspólnot oraz osób świeckich. Cztery tygodnie Ćwiczeń, zgodnie z zamysłem ich autora, wpisują się w tradycyjny dla duchowości chrześcijańskiej podział na trzy drogi rozwoju duchowego: oczyszczającą, oświecającą i jednoczącą. Porównanie ignacjańskiej propozycji rekolekcyjnej z klasycznymi dla duchowości etapami rozwoju pozwala wydobyć oryginalność myśli św. Ignacego, jak również odkryć tajemnicę niezwykłej skuteczności formacyjnej jego Ćwiczeń. Widać to zwłaszcza z perspektywy współczesnej wiedzy psychologicznej, bo okazuje się, że kierownictwo duchowe, jakie proponuje św. Ignacy, zawiera w sobie ważny element terapeutyczny, który dopiero kilka wieków później odkryły i zaczęły stosować wyrastające jak grzyby po deszczu różne szkoły psychoterapii. Same Ćwiczenia nie ograniczają się jednak tylko do terapii, choć uzdrowienie wewnętrzne także jest wpisane w ich dynamikę. Główny cel, jaki stawia sobie ich autor to takie uporządkowanie uczuć rekolektanta, aby służyły one w jego drodze do Boga, a to już jest cel wybitnie duchowy.
