Maria Jadwiga Strumff w pamiętniku pokazuje się jako bezkompromisowa deskryptorka życia dziewiętnastowiecznej Warszawy jak i niezwykła obserwatorka relacji międzyludzkich i złożoności reguł codziennej komunikacji. Jej zapiski stanowią cenny wgląd w stosunki społeczne, tym cenniejszy, że jest to relacja kobiety o niepewnym statusie i kwestionowanej reputacji, dobrze urodzonej, ale decydującej się na samodzielną pracę zarobkową. Los kobiety pracującej to jeden z najważniejszych...
Wprowadzenie i opracowanie Małgorzata Mieszek “Proponowana edycja naukowa dramatu jezuickiego napisanego już nie po łacinie, a w języku polskim, i co więcej wystawianego oraz drukowanego w Lublinie w połowie stulecia osiemnastego będzie w serii ważnym dopełnieniem tworzonej poprzez kolejne tomy panoramy osiągnięć współtworzących kulturę literacką miasta. […] Tragedia Stanisława Sadowskiego w opracowaniu Małgorzaty Mieszek pozwala poznać warsztat dramaturgiczny nie byle jakie...
Życie szachowe w Warszawie rozpoczęło się na dużą skalę pod koniec lat dwudziestych XIX w. Mistrzowie gry królewskiej spotykali się w kawiarni “Honoratka”. Przez ponad 100 lat rozwijało się na tyle dynamicznie, że pod koniec 1899 r. powstało Warszawskie Towarzystwo Zwolenników Gry Szachowej, z docelową siedzibą w lokalu przy ul. Wierzbowej. Wśród czołowych zawodników, w drugiej połowie XIX oraz na początku XX w., zwracali na siebie uwagę: Aleksander Hoffman, Szymon Winawer, J...
Tomik prezentuje wierszowane utwory związane z wydarzeniami drymitriad: Lament nad groben Benedykta Anserina (1607) - panegiryk żałobny, napisany w niewoli moskiewskiej po śmierci o. Benedykta Gąsiora (Anserinusa); Pobudka na poparcie wojny moskiewskiej (1612) - ekscytarz wojenny, napisany po zdobyciu Smoleńska przez Zygmunta III Wazę oraz Apollo słowiański na imię i sławę [...] Władysława, polskiego i szwedzkiego królewica (1617), zachęcający przyszłego władcę do kroczenia ...
Kolejny tom serii to edycja krytyczna obszernego poematu panegirycznego, przedstawiająca biografię kresowego magnata Janusza Zbaraskiego (zm. 1636), dziedzica olbrzymiego majątku braci Zbaraskich, a zarazem mecenasa Samuela Twardowskiego, jednego z ciekawszych twórców dojrzałego baroku w Polsce.
Pisane na przełomie 1617 i 1618 r. w padewskim ośrodku uniwersyteckim listy poetyckie Hieronima Morsztyna stanowią unikatowe świadectwo bujnego życia studenckiego tamtejszej nacji polskiej. Wenecki karnawał, włoskie kurtyzany, biesiadne libacje, rozwiązłe żarty i sprowadzony do jarmarcznego widowiska publiczny pokaz sekcji zwłok składają się na barwny, a mało dziś znany obraz prawdziwych pasji polskich scholarów i podróżników w barokowej Italii.?
„Literatura piękna” to jedna z najszerszych kategorii, głównie ze względu na to, że jej granice są bardzo niewyraźne. Książki w tej kategorii często znajdują się na styku kilku gatunków, w wielu powieściach autorzy bawią się formą, eksperymentują z wykorzystywaniem różnych stylów literackich. Za jeden z najbardziej wyrazistych polskich przykładów można uznać prozę Andrzeja Stasiuka, która ma w sobie elementy autobiografii, reportażu, eseju i opowieści na granicy snu i jawy, a czasem nawet poezji. Kategoria „Literatura piękna” zawiera w sobie dzieła najwybitniejszych pisarzy wyróżnionych prestiżowymi nagrodami międzynarodowymi – Noblem, Pulitzerem, nagrodą Goncourtów czy Man Booker Prize ‒ oraz polskimi – Literacką Nagrodą Nike, Nagrodą Kościelskich, Angelusem, Literacką Nagrodą Gdynia, Paszportem „Polityki”. W tej kategorii znajdują się dzieła zarówno klasyków literatury, jak i pisarzy współczesnych oraz młodego pokolenia. Dlatego obok takich nazwisk jak Aleksander Dumas („Trzej muszkieterowie”, „Hrabia Monte Christo”), Fiodor Dostojewski („Idiota”, „Zbrodnia i kara”), Edgar Allan Poe, Marcel Proust („W stronę Swanna”), Charles Dickens („Oliver Twist”) znajdują się Łukasz Orbitowski („Tracę ciepło”), Wojciech Kuczok („Czarna”, „Gnój”), Eleanor Catton („Wszystko, co lśni”) czy Lauren Groff („Fatum i furia”). W tej kategorii znajdą coś dla siebie zarówno kobiety, jak i mężczyźni, ludzie w podeszłym, średnim i młodym wieku. „Literatura piękna” oferuje nie tylko rozrywkę, ale również możliwość poznania innych, często bardzo odległych kultur. W wielu powieściach zaciera się granica między realizmem a fikcją, a jednym z najciekawszych nurtów z pogranicza świata materialnego i metafizycznego jest realizm magiczny, którego przedstawiciele należą do najważniejszych współczesnych pisarzy (Olga Tokarczuk, Haruki Murakami, Salman Rushdie, Jorge Luis Borges).
