Albert Camus

Albert Camus urodził się w 1913 roku. To francuski pisarz, dramaturg, autor esejów, reżyser teatralny. Jest uważany za jednego z najwybitniejszych europejskich intelektualistów XX wieku. W 1957 roku został laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. Choć urodził się w Algierii, większość swoich dzieł napisał we Francji europejskiej.

Albert Camus - życiorys

Camus pochodzi z rodziny potomków europejskich osadników. Wychował się w biedzie na przedmieściach stolicy Algierii. Jego matka była z pochodzenia Katalonką, a rodzina ze strony ojca była jedną z pierwszych francuskich rodzin, która osadziła się w północnej Afryce w pierwszej połowie XIX wieku. Camus bardzo wcześnie stracił ojca, który poległ w bitwie nad Marną zaraz na początku I wojny światowej. Albert otrzymał wykształcenie wyłącznie dzięki pomocy wychowawcy, który załatwił mu stypendium naukowe. Nauczyciele ze szkoły średniej mieli ogromny wpływ na zainteresowania przyszłego noblisty. W 1932 Camus zdał maturę i rozpoczął naukę na Uniwersytecie w Algierze. Studiował tam filozofię i historię kultury antycznej. Tam narodziło się zamiłowanie Camusa do polityki i dziennikarstwa. W latach 1937-1940 Camus pracował w dzienniku „Alger Républicain”, dla którego pracowali dziennikarze o antykolonialnych poglądach. Mniej więcej w tym samym czasie Camus wraz ze swoimi znajomymi założył „Théâtre du Travail” (Teatr Pracy). Grupa osiągała wiele sukcesów, wystawiała dzieła André Malraux, Ajschylosa i Gorkiego. Następnie Camus założył kolejny teatr – „L’Équipe”.

W 1940 Albert Camus zdecydował się na przeprowadzkę do Paryża. Niestety nie zagrzał tam miejsca zbyt długo. Po zajęciu miasta przez hitlerowskie Niemcy przeprowadził się do Lyonu, a później wrócił do Algierii, by ostatecznie osiąść w Oranie. Szybko zmienił decyzję i już w 1942 roku na stałe osiedlił się w Paryżu, z którego już nigdy nie wyjechał na dłużej. W Mieście Świateł redagował pismo „Combat” i zaczął obracać się w środowisku inteligencji francuskiej. Przez pewien czas przyjaźnił się z Jean-Paulem Sartrem, który też miał w przyszłości otrzymać literackiego Nobla. W 1947 roku Camus porzucił dziennikarstwo i politykę, by w całości skupić się na pisaniu książek oraz dla teatru.

Camus debiutował w 1937 roku zbiorem esejów „Dwie strony medalu”. Rok później ukazał się jego dramat pt. „Kaligula”. W 1939 roku ukazał się kolejny zbiór esejów Camus pt. „Gody”. W 1942 roku swoją premierę miało jedno z ważniejszych dzieł przyszłego noblisty, czyli „Mit Syzyfa”. W eseju Camus prezentuje swoją koncepcję filozofii absurdu – daremnego poszukiwania przez człowieka sensu, ładu i światła w świecie bez Boga i jednoznacznych, niepodważalnych wartości. W książce autor rozważa nad formami realizacji filozofii absurdu oraz porównuje ludzki żywot do życia mitycznego Syzyfa. Lata 40. XX wieku były bardzo owocne dla francuskiego pisarza – w 1944 roku ukazała się mikropowieść Camusa pt. „Obcy”, druga, zaraz po „Dżumie”, najpopularniejsza książka pisarza. Kluczowym bohaterem jest tutaj Meursalt, Francuz, który zabija Araba. Obaj mężczyźni są narratorami, a powieść podzielona została na części przed i po zabójstwie.

Dżuma - jedno z najważniejszych dzieł Camus

W 1947 roku ukazała się „Dżuma” – jedna z najważniejszych powieści XX wieku. Akcja książki rozgrywa się w Oranie, w bliżej nieokreślonym roku w latach 40. XX wieku. W mieście spustoszenie sieje epidemia dżumy. Główny bohaterem powieści – doktor Rieux – za wszelką cenę stara się wykonywać swoje lekarskie obowiązki, choć horror panujący dookoła temu nie sprzyja. Doktor, niczym lew, walczy z zarazą i aktywnie wspiera chorych. W 2020 roku książka, po przeszło 70 latach od premiery, ponownie uzyskała status bestsellera. Wszystko ze względu na panującą na świecie pandemię – czytelnicy szukali w powieści Camus odpowiedzi na to, jak zachować się w tak krytycznym momencie historii.

Kolejnym ważnym dziełem Camus jest „Człowiek zbuntowany” – esej z 1951 roku. Camus był również autorem dwóch niedokończonych powieści, które w możliwie klarownej formie ukazały się już po śmierci pisarza. Mowa o „Śmierci szczęśliwej” i quasi-autobiograficznej powieści „Pierwszy człowiek”.

Nagroda Nobla w dziedzinie literatury

W 1957 roku Akademia Szwedzka przyznała Albertowi Camusa Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury za „ogromny wkład w literaturę, ukazującą znaczenie ludzkiego sumienia”. Trzy lata po otrzymaniu tego prestiżowego wyróżnienia, w wieku zaledwie 46 lat, Camus zginął w wypadku samochodowym. Wraz z przyjacielem, Michelem Gallimardem, wracał do stolicy Francji. Miał przy sobie torbę, w której znajdował się szkic niedokończonej powieści pt. „Pierwszy człowiek”.

Książki Alberta Camus na Woblinku

W księgarni internetowej Woblink znajdziecie książki Alberta Camus w formie audiobooka i papierowej.