W tężejącym od gorąca powietrzu nad słonecznym Adriatykiem dopełnia się pustelnicza tęsknota. Inni żyją rzeczywistością, a samotna jaźń żyje wyobrażeniem o eterycznej Czarnowłosej, którą widzi na przedłużeniu swoich powiek i którą przenika nieistniejącym dotykiem, obłaskawiając czule jej kontur w niezaspokojonych lędźwiach. Jej nieobecność w jego zmysłach karmi wciąż podsycane niespełnienie. Nie przynosi ulgi wyobrażona, a jednocześnie tak bardzo realna podróż po wymagających...
Jestem świadomością uwięzioną w jednostkowym bycie, jakim jest ciało. Świadomość została skażona kaleką wrażliwością, która utrudnia zwyczajną egzystencję, stąd rodzi się ból istnienia, więc chce go wykrzyczeć za pomocą słowa. Będąc jego nieodrodnym dzieckiem, zawsze się nim kierowałem, kiedy wyruszałem w drogę: ono mi mówiło, dokąd mam jechać i czego mam szukać, aby znaleźć swoje dopełnienie. Spróbowałem tak pisać drogę, aby słowo odnosiło się do tego, co w danej chwili reje...
Niniejszy zapiśnik jest próbą utrwalenia zmagań dotkniętego samoświadomością eremity, który nie umiejąc tworzyć bytów odrębnych, kieruje się znakiem „wszystko jest poezją”, i chce opowiedzieć swój świat. Chociaż inny znak mówi, że „nikt nie jest samotną wyspą”, to będąc światem samym w sobie, świadomie rezygnuje z tego, co dla innych jest ważne, usuwając się w cień do swojej samotni, albo wyruszając po raz kolejny w drogę śladami innych wrażliwców, usiłuje odnaleźć swoje korz...
Czy po latach można kochać wciąż tak samo? Czy nieobecność może wypełnić tęsknotę? Czy wspomnienia pozostają rzeczywistością? Jej nie ma, ale jest pamięć o bliskości i dotyku jej kruchego ciała. Czy pamięć jest mniej czy bardziej realnym doświadczaniem istnienia? Oto opowieść drogi zrodzona z podróży do miejsc, które były tłem młodzieńczych emocji zamienionych w nieczułe litery. To także podróż w głąb siebie i próba zrozumienia, kim się tak naprawdę jest.
W czasach, kiedy poeta dorastał i układał swoje poema walczące, nazywał siebie: Andrzej Niewiarowski – wyraz niewiary w lepszą przyszłość, która nigdy nie nadejdzie. Skazany na brak nadziei ze swoich uczuć hodował kwiaty śmierci, niczym usprawiedliwienie młodzieńczej egzystencji pełnej zwątpienia, rezygnacji i lęku, że własne myśli i czyny spełnia nie on, lecz ktoś inny. Wiersze, które zaczęły powstawać w połowie lat osiemdziesiątych, a formowały się na przełomie lat osiemdzi...
