Katarzyna Grochola

Anna Katarzyna Grochola to jedna z najpoczytniejszych pisarek współczesnej polskiej sceny literackiej. Autorka dowcipnych, pełnych humoru i nadziei powieści obyczajowych, które podbijają serca milionów czytelniczek i czytelników (prawie 5 milionów sprzedanych egzemplarzy) i zajmują najwyższe miejsca na listach bestsellerów. Laureatka wielu nagród literackich (m.in. siedmiokrotne wyróżnienie na gali Bestsellerów Empiku, Nagroda wydawnicza „IKAR” (2001) oraz Nagroda Księgarzy za powieść „Trzepot skrzydeł” (2008).

Zanim Katarzynę Grocholę poznał książkowy świat

Katarzyna Grochola urodziła się 18 lipca 1957 roku w Krotoszynie, jednak jej dzieciństwo i młodość związane są z Poznaniem, Wałbrzychem oraz Warszawą. Obydwoje rodziców posiada wykształcenie wyższe, mama jest polonistką, a tata prawnikiem. Dziadek z kolei był majorem Wojska Polskiego. Autorka ma młodszego brata.

Można powiedzieć, że kariera literacka Grocholi rozpoczęła się w przedszkolu, autorka bowiem już wtedy wiedziała, że chce zostać pisarką. Pierwszą powieść, która liczyła zawrotną liczbę 14 stron, napisała w wieku 11 lat w zeszycie do matematyki. Dzięki przygotowaniom do olimpiady polonistycznej, do wymarzonego liceum – VII Liceum Ogólnokształcącego im. Juliusza Słowackiego w Warszawie – dostała się bez konieczności zdawania egzaminów. Po maturze podjęła naukę w szkole pomaturalnej dla analityków medycznych, a później studium dla nauczycieli nauczania początkowego. Obu nie ukończyła ze względu na, jak twierdzi, „znikomą obecność literatury”, która w życiu autorki ma niebagatelne znaczenie. Wtedy też postanowiła, że zacznie pisać „na serio”. Wkrótce zdołała posiąść cenną umiejętność bezwzrokowego pisania na maszynie. Dziś spod jej palców wychodzi nawet 400 znaków na minutę. Swoje zdolności wykorzystała najpierw jako sekretarka i maszynistka w Libii, gdzie wyjechała ze swoim pierwszym mężem w 1978 roku. Dwa lata później na świat przyszła jej córka, Dorota Szelągowska – dziś projektantka wnętrz, znana dziennikarka i prezenterka telewizyjna związana ze stacją TVN.

Po powrocie do Polski w 1981 roku Katarzyna Grochola rozpoczęła pracę jako korektorka w Krajowej Agencji Wydawniczej. Później ponownie wyjechała, tym razem do Londynu, gdzie zarabiała na sprzątaniu mieszkań i pracy u jubilera. W swoim życiu imała się zresztą wielu różnych zajęć, była salową w szpitalu, pomocą cukiernika, konsultantką w biurze matrymonialnym Czandra, pracowała także w Hortexie. Po transformacji ustrojowej w Polsce razem z koleżanką postanowiły założyć firmę, w której Grochola pełniła funkcję dyrektorki składu celnego. Mimo dużego wysiłku i ogromu pracy firma zbankrutowała. Wtedy też pisarka zaangażowała się w budowanie demokracji lokalnych w Fundacji Rozwoju Demokracji Lokalnej, tym razem z powodzeniem.

Początki kariery pisarskiej

Mimo wypełnionego po brzegi grafiku Grochola nigdy nie przestała pisać. Przez osiem lat współpracowała z „Poradnikiem Domowym” oraz „Jestem”. Niczym Judyta z „Nigdy w życiu!” odpisywała w nich na listy czytelników. W „Jestem” miała również swoją rubrykę z felietonem. Pisała także do szuflady.

Pierwsza wydana powieść, „Przegryźć dżdżownicę” (1997), podejmowała trudny temat zdrady, utraty miłości, poczucia bezpieczeństwa i własnej wartości oraz radzenia sobie z bólem. Mimo świetnych recenzji nie przyniosła jednak autorce popularności. Pozwoliła jej za to, dzięki Annie Magdziarz, na nawiązanie współpracy z „Gracją”, „Marie Claire” oraz „Panią”. Pod pseudonimem Anna Borsuk oraz Anna Wiewiór autorka pisywała do nich artykuły, opowiadania oraz prowadziła wywiady ze znanymi ludźmi. W tym okresie wybudowała domek w Milanówku pod Warszawą, gdzie mieszka do dziś.

„Nigdy w życiu!”, czyli przełom w karierze literackiej Katarzyny Grocholi

Prowadząca do sukcesu droga była wyboista, jednak Katarzyna Grochola doczekała się swoich pięciu minut. Gdy zadziałała złośliwość rzeczy martwych, a dokładniej komputera, który wyczyścił jej wszystkie dane zapisane na dysku twardym, pisarka postanowiła napisać coś zupełnie nowego. Tak powstała powieść „Nigdy w życiu!” (2001), która zmieniła jej życie i wpłynęła na kształt polskiej literatury obyczajowej.

„Nigdy w życiu!” to pełna ciepła i humoru romantyczna opowieść o polskiej Bridget Jones, nieco roztrzepanej 37-letniej Judycie, której nagle niebo wali się na głowę. Mąż żąda rozwodu, razem z nastoletnią córką tracą dach nad głową, a to dopiero początek kłopotów. Judyta jednak nie zamierza się poddać! Możemy zatem kibicować jej w walce o nowe lepsze życie – przy budowie domu, wychowywaniu zbuntowanej nastolatki, gdy na horyzoncie pojawia się kolejna miłość…

Czytelniczki pokochały Judytę tak bardzo, że książka przerodziła się w czterotomowy cykl „Żaby i anioły”, w skład którego weszły także „Serce na temblaku” (2002), „Ja wam pokażę!” (2004) oraz „A nie mówiłam!” (2006).

„Nigdy w życiu!” oraz „Ja wam pokażę” doczekały się także swoich filmowych adaptacji. Oba obrazy z gwiazdorską obsadą (m.in. Danuta Stenka oraz Artur Żmijewski) biły rekordy kinowej oglądalności.

Późniejsza twórczość Grocholi

Katarzyna Grochola nie jest autorką jednego hitu wydawniczego. Napisała ponad 10 powieści. Wśród nich na wspomnienie zasługują przede wszystkim: powieść autobiograficzna „Zielone drzwi” (2010), w której opowiada m.in. o doświadczeniach choroby nowotworowej, napisana wraz z córką i nagrodzona „Różą Gali” „Makatka” (2011), „Houston, mamy problem!” (2012), czyli jedyna pozycja, w której narracja prowadzona jest z punktu widzenia mężczyzny oraz wielowątkowa powieść „Przeznaczeni” (2016).

W 2019 roku Katarzyna Grochola postanowiła spróbować swoich sił w innym niż zazwyczaj gatunku literackim i wydała mroczny kryminał „Zranić marionetkę”, w którym dużą rolę odgrywa misternie skonstruowane tło społeczno-psychologiczne intrygi.

Z kolei najnowsze literackie dziecko autorki intryguje już samym tytułem. „Zjadacz czerni 8” (2021) jest zbiorem krótkich opowiadań, których osią wspólną jest miłość i potrzeba bycia kochanym. To bardzo emocjonalna pozycja, która może posłużyć czytelnikowi jako swego rodzaju katharsis.

Mimo tak obszernego dorobku powieściowego autorka ma na swoim koncie także sześć zbiorów opowiadań i felietonów, w tym m.in.: „Trochę większy poniedziałek” (2013), „Zagubione niebo” (2014), „Pocieszki” (2018) oraz dwa wywiady-rzeki z psychoterapeutą Andrzejem Wiśniewskim – „Związki i rozwiązki miłosne” (2002), „Gry i zabawy małżeńskie” (2006).

Kobieta czynu

Katarzyna Grochola to prawdziwe żywe srebro. Autorka niezmiennie podejmuje się nowych wyzwań i to nie tylko tych związanych z jej twórczością literacką. W 2000 roku napisała spektakl radiowy „Kot mi schudł”, który otrzymał nagrodę w konkursie dramatycznym „Tespis” oraz Grand Prix pierwszego Krajowego Festiwalu Polskiego Radia i Telewizji w Sopocie „Dwa Teatry”. W tym samym roku powstał też utwór dramatyczny „Pozwól mi odejść” również uhonorowany nagrodą w konkursie „Tespis”.

W latach 2001-2002 była współscenarzystką seriali „M jak miłość” oraz „Na dobre i na złe”. Pracowała także przy scenariuszu adaptacji swojej powieści „Ja wam pokażę!”. Rok później prowadziła audycję w Radiu Kolor. W 2010 roku wraz z Janem Klimentem zajęła trzecie miejsce w jedenastej edycji programu „Taniec z gwiazdami”, a w 2020 została gospodynią programu dokumentalnego „Niewidzialne: stop przemocy” w Crime+Investigation Polsat. To nie wszystko! Grochola wystąpiła również w krótkometrażowym filmie Olgi Bołądź, „Alicja i żabka”. Jako ambasadorka kampanii „Stop przemocy wobec kobiet” gościła również u Justyny Mazur, wypowiadając się na temat przemocy domowej oraz dyskryminacji kobiet.

Nie przestała pisać felietonów. Publikowała w miesięcznikach „Pani”, „Moje smaki życia” oraz „Bluszcz”. Jest również autorką tekstów piosenek na płycie swojego trzeciego męża Stanisława Bartosika pt. „Moje kochanie” (2021).

Książki Katarzyny Grocholi w księgarni internetowej Woblink

Książki autorki znajdziecie w Woblinku w formie ebooków, audiobooków oraz książek papierowych.