Kazuo Ishiguro urodził się w 1954 roku w Nagasaki. To brytyjski pisarz japońskiego pochodzenia. Jest autorem siedmiu powieści i jednego zbioru opowiadań. Pisze także scenariusze, krótkie opowiadania dla prasy i teksty piosenek. Do jego najważniejszych dzieł należy zaliczyć takie książki jak „Malarz świata ułudy”, „Okruchy dnia” i „Pejzaż w kolorze sepii”. W 2017 roku Akademia Szwedzka po raz kolejny zgotowała niespodziankę wszystkim czytelnikom śledzącym werdykty noblowskie. Laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury został bowiem Kazuo Ishiguro, choć wszyscy spodziewali się, że jeśli nagroda trafi do autora związanego z japońskim kręgiem kulturowym, będzie to Haruki Murakami. Ishiguro otrzymał Nobla, jako ten, „który w powieściach o potężnej sile emocjonalnej odsłonił otchłań pod naszym iluzorycznym poczuciem łączności ze światem”.
Rodzina Kazuo Ishiguro przeprowadziła się do Wielkiej Brytanii, gdy chłopiec miał pięć lat. Choć pierwsze lata życia spędził w Japonii, to zdecydowanie największy wpływ na jego młodość miało przebywanie w środowisku brytyjskim. Ishiguro wielokrotnie opowiadał o znaczeniu emigracyjnego życia w jego twórczości. Z jednej strony widział życie w Wielkiej Brytanii z innej perspektywy niż jego rówieśnicy, z drugiej zaś tworzył się w jego głowie wyimaginowany obraz Japonii, który po wizycie w ojczyźnie musiał zrewidować. Do dziś pisarz mieszka i tworzy w Londynie.
Ishiguro uczęszczał do Stoughton Primary School, a następnie Woking County Grammar School w Surrey, w miejscowości, w której pracował jego ojciec. Po zakończeniu nauki w szkole, w 1973 roku spędził tzw. „gap year” podróżując po Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. W trakcie wyprawy nagrywał piosenki i wysyłał je do różnych wytwórni płytowych. W 1974 Ishiguro rozpoczął studia na Uniwersytecie Kent w Canterbury. Szkołę ukończył w 1978 roku z tytułem Bachelor of Arts z języka angielskiego i filozofii. Później studiował na Uniwersytecie Wschodniej Anglii. Jego praca dyplomowa z kreatywnego pisania stała się podstawą pierwszej książki.
Ishiguro debiutował w 1982 roku powieścią „Pejzaż w kolorze sepii”. Bohaterką książki jest Etsuko, japońska wdowa mieszkająca w Wielkiej Brytanii. Kobieta ma silne poczucie winy w związku z samobójczą śmiercią córki. Nie potrafi poradzić sobie z traumą po utracie dziecka, a ponadto trapią ją sny, w których wracają wspomnienia z tragicznej wojny w Japonii. W swojej powieści Ishiguro wciąga czytelników w pewnego rodzaju grę, w której przeszłość zaczyna zlewać się z teraźniejszością.
W 1986 roku ukazała się druga powieść Ishiguro pt. „Malarz świata ułudy”, jedna z ciekawszych książek w jego dorobku. Ishiguro przedstawił w niej postać ekscentrycznego malarza, który prowadzi zupełnie zwykłe życie. Pewnego dnia artysta wpada na nietuzinkowy pomysł. Wytacza sam sobie proces, w którym wciela się w rolę oskarżyciela, oskarżonego i sędziego. Czytelnik ma szansę odkrywać historię niechronologicznie, na podstawie opisów fragmentów życia malarza Masuji Ono. W tle po raz kolejny pojawia się temat II wojny światowej i tragicznych w skutkach bombardowań przeprowadzonych przez amerykańskie wojsko.
Jedna z najbardziej znanych książek Ishiguro – „Okruchy dnia”, miała swoją premierę w 1989 roku. To najgłośniejsza do tej pory powieść autora, która znalazła się na liście “100 książek, które trzeba przeczytać” stworzonej przez BBC. Pisarz otrzymał za nią Nagrodę Bookera. Popularności przysporzyła książce również ekranizacja z Anthonym Hopkinsem w roli głównej. Bohaterem książki jest Stevens, kamerdyner, który większość życia spędził służąc lordowi Darlingtonowi. Nawet po śmierci gospodarza Stevens zajmuje się posiadłością. Pewnego dnia bohater postanawia wyruszyć do Francji by namówić poprzednią gospodynię do powrotu. W trakcie wyprawy uświadamia sobie, że większość życia ma już za sobą i nie uda mu się cofnąć czasu.
Sześć lat później ukazała się kolejna powieść autora „Niepocieszony”, w której Ishiguro przedstawia losy znanego muzyka, który trafia do bliżej nieokreślonego miasta w centrum Europy by dać koncert. Fabuła zawęża się do trzech dni, w trakcie których pianista ciągle proszony jest o spełnianie przysług. Szybko uświadamia sobie, że nie da rady sprostać wszystkim oczekiwaniom.
W 2000 roku swoją premierę miała książka „Kiedy byliśmy sierotami” stylizowana na kryminał noir. Fabuła powieści rozgrywa się w latach 30. XX wieku. Znany brytyjski detektyw wyrusza w podróż do Szanghaju by odnaleźć rodziców, którzy zaginęli w nieznanych okolicznościach, gdy ten był małym chłopcem. Christopher Banks coraz głębiej zanurza się w świat miasta, które chowa przed nim więcej niż przypuszczał.
Pięć lat później ukazała się powieść „Nie opuszczaj mnie”. Tym razem pisarz sprezentował czytelnikom książkę inspirowaną science-fiction. W powieści Ishiguro przedstawił uczniów elitarnej szkoły, których życie nie różni się specjalnie od życia innych. Bohaterowie przeżywają normalne emocje, nie mając świadomości, że są jedynie nosicielami narządów - klonami stworzonymi na potrzeby transplantacji.
Po publikacji „Nie opuszczaj mnie”, Ishiguro zaserwował czytelnikom najdłuższą przerwę w dotychczasowej karierze. Niemal dziesięć lat upłynęło do wydania powieści „Pogrzebany olbrzym”, kolejnego zwrotu w karierze pisarza, tym razem w stronę fantastyki. Książka przedstawia średniowieczny świat, w czasach następujących zaraz po latach władania króla Artura, nad którym krąży widmo smoczycy Querig. Dwójka głównych bohaterów wyrusza w drogę przez kraj Brytów by odszukać syna. W międzyczasie trafiają do wioski zamieszkanej przez ogry, spotykają ostatniego rycerza Okrągłego Stołu, walczą z dziwnymi kreaturami. To swoisty miks klasycznej powieści rycerskiej z fantastyką.
W marcu 2021 roku ukazała się pierwsza powieść Kauzo Ishiguro po otrzymaniu Nagrody Nobla. Autor po raz kolejny zabiera czytelników do świata science-fiction. „Klara i słońce” to świat widziany oczami nietypowej bohaterki. Rzeczywistość, od której ludzi dzieli zaledwie krok. Klara to Sztuczna Przyjaciółka, która posiada bogato rozwinięte zdolności poznawcze oraz empatię. Klara czeka na klienta, który zabierze ją z półki sklepowej. Ishiguro zadaje pytania – co czyni człowieka wyjątkowym i jak wyglądałby świat, w którym maszyny odczuwałyby emocje?
Ponadto Ishiguro ma na swoim koncie zbiór opowiadań pt. „Nokturny”, który ukazał się w 2009 roku. Zarówno „Nokturny”, jak i inne powieści – „Nie opuszczaj mnie”, „Pogrzebany olbrzym”, „Kiedy byliśmy sierotami”, „Niepocieszony”, „Okruchy dnia”, „Malarz świata ułudy”, „Pejzaż w kolorze sepii”, „Klara i Słońce” znajdziecie w formie ebooka i papierowej w księgarni internetowej Woblink. Ponadto wybrane książki Kazuo Ishiguro dostępne są w formie audiobooka.
Historia najnowsza obejmuje okres od zakończenia nowożytności, czyli przełom XVIII i XIX wieku, aż do czasów współczesnych. Dlatego wiele książek z kategorii „Historia najnowsza” poświęconych jest wojnom światowym, powstaniu warszawskiemu czy okresowi PRL-u. Pozycje przedstawiające czasy II wojny światowej stanowią tak dużą część książek, że zostały umieszczone w odrębnej podkategorii „II wojna światowa”. Główny trzon kategorii „Historia najnowsza” stanowią książki oscylujące wokół tematyki wojen światowych („Legiony – droga do legendy” Marka A. Koprowskiego, „Niewygodny Polak” Macieja Bernatta-Reszczyńskiego), powstania warszawskiego („Duch ’44. Siła ponad słabością” Stanisława Zasady), PRL-u („»Ciekawe« życie w PRL-u. I co dalej?” Bogusława Homickiego) oraz Solidarności („Tu radio Solidarność” Pawła Pietkuna). Jednak znaleźć tu można także takie publikacje jak „Kobiety wywiadu” Przemysława Słowińskiego, który przedstawia biografie najsłynniejszych agentek i szpiegów, m.in. Mathilde Carré, Coco Chanel czy Krystyny Skarbek. W tej kategorii znajduje się też „Epilog do »Kamieni na szaniec«” profesora Grzegorza Nowika, ukazujący szerzej tło wydarzeń przedstawionych przez Aleksandra Kamińskiego w jego słynnej książce. Najnowszej historii poświęcona została chociażby „Polska 1945–2015. Historia polityczna” Andrzeja Piaseckiego i Ryszarda Michalaka – jedna z niewielu monografii przedstawiających w takiej formie losy współczesnej Polski. Nie może zabraknąć także opisów brawurowych ucieczek, m.in. z obozów śmierci – Auschwitz, Sobiboru, sowieckich łagrów czy pilnie strzeżonych twierdz, które w „Słynnych ucieczkach Polaków” opisał Andrzej Fedorowicz.