Autorka zaprasza na niezwykłą podróż w czasie do Warszawy doby stanisławowskiej, jednego z najpiękniejszych miast Europy schyłku XVIII wieku, gdzie w cieniu splendoru i bogactwa o przetrwanie walczyli żebracy i włóczędzy. Będziemy przyglądać się ich codziennemu życiu w stołecznym mieście oraz śledzić walkę władz państwowych, miejskich i Kościoła o poprawę losu ludzi najuboższych.
XVIII-wieczni myśliciele, krytykując ówczesny system sprawowania władzy i bezczynność rządzących, prezentowali tragiczne konsekwencje tych zjawisk, w tym zbiorową i indywidualną pauperyzację, i domagali się reform w zakresie szkolnictwa oraz higieny i zdrowotności. Reformy miały wyprowadzić Rzeczpospolitą z kryzysu ekonomicznego i przywrócić jej dawną świetność. Polscy działacze podkreślali pierwszorzędną rolę państwa w organizacji opieki społecznej, podczas gdy Kościół miał ...
