Opis treści
Adelheid Duvanel jest mistrzynią krótkiej formy. Radykalna, poetycka siła jej języka czyni ją jednym z najważniejszych głosów europejskiej literatury XX wieku. Jej opowiadania są ponure, sarkastyczne, a jednocześnie melancholijne; to portrety ludzi zranionych i wykluczonych, naznaczonych jakąś skazą, cierpieniem, lękiem, którzy jednak zawsze zachowują godność, obstając przy swoim szaleństwie. Duvanel pisze lakonicznym, zwięzłym stylem, językiem precyzyjnym, esencjonalnym, zabarwionym dyskretnym komizmem, który przeobraża się czasem w surrealistyczną groteskę. Krytyka stara się znaleźć podobieństwa z twórczością Franza Kafki czy Roberta Walsera, jednak proza Duvanel jest wyjątkowa, odrębna, inna.
Duvanel zmarła w 1996 roku, w lipcu, w podobnych okolicznościach co Walser. Jej ciało odnalazł jeździec w lasach położonych na południe od Bazylei. Był to przerażająco chłodny lipiec, a przyczyną śmierci była hipotermia. Duvanel przedawkowała leki nasenne, nie jest jednak jasne, czy chciała popełnić samobójstwo.
„Ostatni akt łaski”, Adelheid Duvanel – jak czytać ebook?
Ebooka „Ostatni akt łaski”, tak jak pozostałe książki w formacie elektronicznym przeczytacie w aplikacji mobilnej Woblink na Android lub iOS lub na innym urządzeniu obsługującym format epub lub mobi - czytnik ebooków (Pocketbook, Kindle, inkBook itd.), tablet, komputer etc. Czytaj tak, jak lubisz!
Zanim zdecydujesz się na zakup, możesz również przeczytać u nas darmowy fragment ebooka. A jeśli wolisz słuchać, sprawdź, czy książka jest dostępna w Woblink także jako audiobook (mp3).
Senga 10-03-2025
Senga 10-03-2025
Opowiadania Adelheide Duvanel są inne. Zastanawiałam się nawet czy można je nazwać opowiadaniami, bo objętość większości nie przekracza dwóch stron. Przekonuje mnie do tego gęstość tekstu i to, że pomimo niewielu słów, w każdym dostajemy odrębną, zamkniętą opowieść. Czy zawsze z sensem? Czy czytelniczka jest w stanie określić co właściwie się wydarzyło? To zupełnie inna sprawa… Opowiadania Adelheide Duvanel są dziwne, ale dziwnością, którą dobrze znam i lubię. Szwajcarska pisarka jest jak starsza siostra Macieja Sieńczyka - proponuje nam bardzo podobne podejście do narracji. Mamy pozornie zwyczajną sytuację, która nagle prowadzi do jakichś absurdalnych rejonów, ale opisana jest zupełnie bez emocji, jakbyśmy przyglądali się najzwyklejszym zdarzeniom. Wszystko, choć smutne, jest okraszone surrealistycznym, często sardonicznym humorem, czasami na granicy krindżu. Co ciekawe, ten cyrk osobliwości co jakiś czas przerywają teksty bardzo na serio, pisane z niemal reporterską precyzją, walące w głowę obuchem. Trudne i niewygodne, opowiadają o krzywdach i nadużyciach. Rozpaczliwy i skomplikowany życiorys szwajcarskiej pisarki niewątpliwe odcisnął ślad na jej twórczości. Pełno tu ludzi połamanych, niedostosowanych, porzuconych, wykorzystanych, lękowych, uciekających, cierpiących. Są scenki ze szpitali dla psychicznie chorych i opowiadania o patologicznych relacjach rodzinnych. Można pomyśleć, że „Ostatni akt łaski” to rodzaj dzienniczka autorki, w którym zapiski z rzeczywistości mieszają się ze snami. Mocną stroną miniatur Duvanel są zdania-cymesy, które można wyławiać, a potem długo obracać na języku, jak choćby to: „Norma jest piękna niczym flakon, który niesiony w białej ręce, marzy o tym, by dłoń go wypuściła”. Chociaż kilka dni po lekturze wszystkie teksty zawarte w zbiorze zlewają mi się w jedno i nie jestem w stanie odtworzyć z pamięci prawie żadnej historyki, to ogólne wrażenie pozostaje dobre. Jest to proza odrębna, ciekawa i warta uwagi.
Opinia potwierdzona zakupem