Opis treści
„Jeśli dusza rozumna nie jest nieśmiertelna, żadna istota nie jest bardziej nieszczęśliwa od człowieka" - pisze Marsilio Ficino w Teologii Platońskiej wydanej w 1482 roku i podaje szereg argumentów za niezniszczalnością duszy ludzkiej. Ficino, jeden z najwybitniejszych filozofów renesansowego ruchu neoplatońskiego, jest nie tylko autorem pierwszego kompletnego przekładu dzieł Platona na język łaciński, lecz także niebanalnym kontynuatorem myśli platońskiej i neoplatońskiej. Opracował własną, choć eklektyczną, koncepcję zgodnie z którą człowiek znajduje się w środku łańcucha bytów i z natury dąży do poznania tego. co najdoskonalsze.
Autorka książki stara się wykazać, że argumenty teoriopoznawcze stanowią jeden z głównych elementów ficiniańskiej apologii (jednostkowej) nieśmiertelności w Teologii. Najpierw przedstawia główne elementy filozofii Ficina, a następnie szczegółowo analizuje jego wywody na rzecz nieśmiertelności, które w przeważającej mierze wiążą ją ze zdolnością do poznania Boga. Wykład ten jest poprzedzony wyjaśnieniem przyczyn, dla których zagadnienie nieśmiertelności zyskało nowy impuls w okresie renesansu.
