Opis treści
Drewniana architektura w Polsce zawdzięcza swą wyjątkową różnorodność przede wszystkim geografii i historii. Tu, na pograniczu Wschodu i Zachodu, krzyżowały się i wzajemnie na siebie oddziaływały różne tradycje budowlane, czemu sprzyjała tolerancja, panująca tak w Polsce Piastów, jak w wielonarodowościowym i wielowyznaniowym państwie polsko-litewskim. Tolerancja nakazywała udzielać schronienia przybyszom niezależnie od tego, czy byli oni uchodźcami religijnymi i politycznymi uciekającymi przed prześladowaniami, czy też ekonomicznymi, szukającymi lepszych warunków życia. W rzeczpospolitej mogli oni zachować własne obyczaje i wiarę, dzięki czemu budowali świątynie zgodnie z programem ideowym i tradycją swojej religii. Rozmaitość narodów i wyznań, a w ślad za nimi dzieł architektury - począwszy od kościołów rzymskokatolickich i cerkwi prawosławnych, przez zbory różnych odłamów protestantyzmu, bóżnice, kienesy i meczety, a na zabudowie całych miast kończąc - zdecydowała o bogactwie kształtów i dekoracji oraz o specyfice drewnianego budownictwa na rozległych terenach Rzeczpospolitej.
