Opis treści
Poezja Wiedemanna przedstawia się czytelnikowi jako coś – powtarzając trafne określenie Macieja Topolskiego – specyficznego na tle zarówno kultury autentyczności, jak i kultury nieautonomiczności. Owa specyficzność zawiera się w tytułowej „płynności”, „przejściowości” czy też „inwarJAntowości” – postrzeganej nie jako historyczny moment przełomu w literackim reprezentowaniu podmiotowości oraz w dyskursie literaturoznawczym, ale jako dystynktywna cecha tekstowego „ja” w pewnych nurtach najnowszej poezji.
Płynność podmiotu w poezji Wiedemanna oznacza, najogólniej rzecz ujmując, uwikłanie mówiącego „ja” w systemowość przy jednoczesnym wskazywaniu na nie arbitralność którejkolwiek z kategorii, wobec których sytuuje się literatura. Literacki podmiot ma tutaj charakter potencjalnej właściwości tekstu, figury, co jednak nie uniemożliwia podejmowania prób włączania go w obszar rozważań nad problemami reprezentacji i autobiograficzności. Dzięki temu można uznać, że poezja Wiedemanna w pewnym sensie jest ambiwalentna – stanowi bowiem zachowanie pamięci o indywidualnym, przezroczystym podmiocie (a także: oddzielonym od niego przezroczystym języku zdolnym reprezentować, resp. oznaczać rzeczywistość), a jednocześnie wyraża świadomość końca modernistycznego „ja” i stanowi próbę dookreślenia podmiotowości tekstowej już nie tylko jako funkcji komunikatu, ale jako jakości uwikłanej w procesy językowe.
