Opis treści
Wojnę zaczynał w stopniu kapitana, kończył jako generał korpusu armii. Odniósłszy rany podczas kampanii francuskiej wiosną 1940 r., dwukrotnie zbiegł z niewoli niemieckiej. Już w sierpniu 1940 r. dowodził brawurową misją niewielkiego sześcioosobowego oddziału we francuskiej Afryce Zachodniej, zaś pod koniec tego roku zajął się organizacją pierwszych wypadów przeciwko siłom włoskim na południu Libii. W styczniu 1943 r. Leclerc poprowadził swą brygadę w kierunku północno-zachodnim, na spotkanie z brytyjską 8. Armią, stacjonującą na terenie Trypolitanii. U boku Brytyjczyków walczył z niemieckim Africa Corps. Podczas tej kampanii zdołał wykazać, że umie zapomnieć o swej dumie i porozumieć się nawet z tak trudnym w obejściu człowiekiem, jakim był brytyjski marszałek polny Bernard Law Montgomery. W sierpniu 1944 r. to właśnie dowodzonej przez Leclerca 2. Dywizji Pancernej przypadł zaszczyt wkroczenia do ogarniętych powstaniem antyniemieckim centralnych dzielnic Paryża i ostatecznego ich wyzwolenia.
Gdy 8 maja 1945 r. Europa świętowała zwycięstwo, Leclerc cieszył się największym zaufaniem wśród rodaków. Jego przedwczesna śmierć w 1947 r. pozbawiła Francję inteligentnego i wiernego dowódcy.
