Opis treści
Książka jest pierwszą próbą ujęcia w szerokiej perspektywie dorobku polskich artystek dwudziestolecia międzywojennego w zakresie grafiki artystycznej. Ponad sto twórczyń z różnych środowisk artystycznych uprawiało tę dziedzinę, wyróżniając się oryginalnością postaw twórczych, różnorodnością i intensywnością poszukiwań własnych środków wyrazu, a także wysokim poziomem wykonania. Choć były one pierwszymi (po nielicznych poprzedniczkach tworzących w okresie Młodej Polski) profesjonalistkami, ich twórczość jest z reguły pomijana nie tylko z powodu płci graficzek, ale także statusu uprawianej przez nie dyscypliny, która przez wieki postrzegana była jako podrzędna względem malarstwa i „usługowa” wobec literatury.
Jakie były przyczyny zainteresowania się tak dużej liczby uzdolnionych kobiet grafiką artystyczną, wcześniej, poza nielicznymi wyjątkami, uprawianą przez mężczyzn? Czy i w jakim stopniu graficzki zdobyły się na samodzielność koncepcji artystycznej wobec dominującego męskiego punktu widzenia? Czy kryły się za świetnie opanowanym warsztatem i umiejętnościami, tworząc „tak jak” ich koledzy i nauczyciele, czy odnalazły w tej dziedzinie własny obszar ekspresji i środki graficzne jemu służące?
Polskie graficzki tworzące w latach 20. i 30. XX wieku, świadome własnych możliwości i specyfiki obranej dyscypliny, odnosiły sukcesy na ogólnopolskiej arenie sztuki i poza granicami kraju; brały udział w licznych, prestiżowych wystawach grafiki i konkursach; zrzeszały się w artystycznych grupach, były członkiniami Związku Polskich Artystów Grafików.Ich twórczość w zakresie grafiki warsztatowej cechuje szczególna rola barwy, upodobanie do form art déco, współistnienie nowych motywów ikonograficznych i tradycyjnych poddanych niekiedy modyfikacji. Badania autorki koncentrują się na życiu i twórczości graficzek (oraz jej recepcji) w kontekście przemian, jakie zachodziły w II Rzeczypospolitej na gruncie polityczno-prawnym i w sferze mentalno-obyczajowej.
