Opis treści
Celem zebranych w niniejszym tomie artykułów jest próba odpowiedzi na pytanie, co współcześnie pozostało z historycznego pojęcia autonomii sztuki i na czym miałaby polegać nowa formuła autonomii? Czy wypracowana przez nowożytną filozofię figura sztuki, która posiada właściwy sobie język, logikę/gramatykę, narzędzia i środki wypowiedzi jest do utrzymania? Czy jest do utrzymania towarzysząca sztuce autonomicznej i legitymizująca jej wartości filozofia reprezentująca coraz bardziej spolaryzowane stanowiska wobec tradycji filozoficznej i nowych stylów pisarstwa filozoficznego, bliskiego literaturze? Czy performatywny zwrot uderza tylko w autonomię dzieła czy też dokonuje dekonstrukcji innych składników sytuacji estetycznej? Jaką rolę w kontekście praktyk sztuki bez dzieł odgrywają dawne kategorie estetyczne, takie jak twórczość, doświadczenie estetyczne, percepcja i całkiem nowe lub na nowo zinterpretowane, jak zdarzenie czy gra i wspólnota? Jak oceniać w kategoriach filozoficznych i estetycznych, ale także społeczno-politycznych, tezę o powrocie realnego? Jak rozległe jest pole teoretyczne autonomii sztuki w obrębie nowoczesnego społeczeństwa? Czy otoczenie rynkowe, wysoka instytucjonalizacja świata sztuki, subsydia państwowe i uprawiane różne polityki kulturalne (zarówno przez władze, jak i kuratorów) pozwalają sztuce na samosterowność i wolność wypowiedzi? Jeśli w tych warunkach autonomia sztuki jest możliwa, to co miałaby ona oznaczać? Odpowiedzi udzielane są przez specjalistów wielu dyscyplin: filozofów, estetyków, kulturoznawców, filologów, kognitywistów, teatrologów, znawców performatyki, a także praktyków, artystów i muzealników.
