Opis treści
Główny obiekt narracji teoretycznej i metodologicznej monografii stanowią relacje partnerskie doświadczane w skryptach biograficznych młodzieży studiującej z wybranych uczelni Polski i Czech (grupa czterystu studentów i dwudziestu par heteroseksualnych). Fenomen współczesnego uczucia nazywanego miłością przemienił się w proces terapeutycznych relacji. W nurcie pedagogiki społecznej zamanifestowano transgresję ogólnej odpowiedzialności za powodzenie lub niepowodzenie w jednostkowych relacjach z silną potrzebą uznania. Ogólnodostępne „dopalacze Ego”, promujące domenę selfie ergo sum zmieniają jakość relacji międzyludzkich w kierunku życzeniowej, wirtualnej relacji krótkiego trwania, bardzo konkurencyjnej dla związku rodzinnego i realnego. Nieustanna admiracja własnej osoby doprowadza do dewaluacji pojęcia wspólnotowości i namiętności w związkach międzyludzkich, nobilituje jednostkę osamotnioną, dla której projekt My – zwany partnerstwem jest kolejnym zintelektualizowanym zadaniem podziwianym i eksponowanym w epoce Ja. Dewaluacja pojęcia My i lansowanie jednostkowych pragnień może prowadzić do zjawisk nieobojętnych pedagogice społecznej, a związanych z konwersją kapitału społecznego kobiet na ich kapitał seksualny, takich jak: seksting, sponsoring, cyberpornografia. Źródła tych problemów nie należy szukać wyłącznie w psychologii osobowości, ale w całych strukturach społecznych odpowiedzialnych za miłości w epoce Ja.
