Opis treści
Mascha Kaléko (1907–1975) była niemiecką poetką urodzoną w żydowskiej rodzinie pod Chrzanowem. Jej gwiazda zabłysła pod koniec lat dwudziestych XX wieku w Berlinie, kiedy jej wiersze zaczęły się ukazywać w prasie. Wkrótce zdobyła sobie popularność przypieczętowaną wydaniem dwóch tomików poetyckich, a także miejsce wśród literackiej bohemy tego czasu.
Pierwszy ze zbiorów ukazał się w 1933 roku, zaś rok po publikacji kolejnego autorka została objęta zakazem druku i wykluczona ze związku pisarzy. Opuściła Niemcy dosłownie w ostatniej chwili, wyjeżdżając wraz z drugim mężem i synem do USA.
Podczas trudnych lat emigracji jej ojczyzną pozostawał język. Do Berlina powróciła – choć nigdy na stałe – dopiero w połowie lat pięćdziesiątych. Wznowione wówczas jej przedwojenne wiersze spotkały się z gorącym przyjęciem, wchodząc na stałe do kanonu niemieckiej poezji, w nurcie zapoczątkowanym przez Heinricha Heinego.
Kaléko ostatecznie zamieszkała w Izraelu, zawsze tęskniąc za Europą i Niemcami. Zmarła w Zurychu i tam na żydowskim cmentarzu została pochowana.
