Opis treści
Jeśli chodzi o system organizacji więziennictwa, zaskakujące jest to, że w okresie ostatnich dwóch dekad nie było żadnej poważnej próby „uwspółcześnienia” go, dostosowania do wymogów nowej epoki. Przeciwnie nawet – w roku 2010 kierownictwo systemu penitencjarnego doprowadziło do zmiany Ustawy o służbie więziennej, którą per saldo trzeba uznać za zdecydowany krok wstecz. Przede wszystkim dlatego, że nowa ustawa petryfikuje istniejącą sytuację w sensie organizacyjnym, natomiast skupia uwagę na zagwarantowaniu jak największych przywilejów korporacyjnych i socjalnych dla tej formacji. Na skutek tego swoistego „egoizmu” SW Polska nadal nie ma nowoczesnej ustawy o organizacji więziennictwa (pomijam Kodeks karny wykonawczy, który reguluje inne kwestie). A już zupełnym kuriozum jest to, że instytucja kierująca polskim więziennictwem to Centralny Zarząd Służby Więziennej, a nie „więziennictwa”, jak podpowiadałaby logika.
Fragment książki
