Opis treści
Modlitwa
franciszkańska zachowała cechy nadane jej przez założycieli ruchu
franciszkańskiego. Franciszek z Asyżu modlił się w sposób wolny, spontaniczny,
ale i przy pomocy Psalmów oraz wyuczonych modlitw. W medytacji Franciszka i
jego wiernej towarzyszki, Klary z Asyżu, centralne miejsce zajmują etapy drogi
Jezusa wyrażające Jego uniżenie:
narodzenie,
praca fizyczna, cierpienie i krzyż, obmycie uczniom nóg i Eucharystia. Akcent
pada w niej na kontemplację. Serce ma się bardziej trudzić niż intelekt.
Angażująca uczucia modlitwa dąży do zatrzymania się z miłością przy Bogu, by
przy Nim odnaleźć pokój i Nim się rozkoszować.
Modlitwa
może dokonywać się przy pomocy niewielu słów lub nawet bez nich. Wystarczy po
prosu być jak kwiaty w lesie, jak ryby w wodzie, które nie martwią się o to,
czy ktoś je widzi. Trwając w ten sposób, mogę przed Bogiem świadomie stać,
siedzieć, leżeć, zamknąć oczy lub je otworzyć. Po prostu spoczywam przed Bogiem
ze świadomością i poczuciem, że On mnie kocha. Samą obecnością pokazuję Mu, że
również Go kocham. Cóż bowiem innego czynię niż On? Czy Mojżeszowi, który pytał
Go o imię, nie odpowiedział Jestem, który jestem (Wj
3,14)?
