Opis treści
Do najbardziej znamiennych wyczynów wojsk rosyjskich na Kaukazie należą bez wątpienia działania wojenne 1839 roku w Dagestanie: w części południowej pod komendą dowódcy korpusu generała piechoty Gołowina i w części północnej pod dowództwem generała adiutanta Grabbe. O ile pierwsze z nich są godne uwagi ze względu na ich ważne rezultaty, osiągnięte przy bardzo niewielkich ofiarach, o tyle drugie zasługują na szczególną uwagę: miały miejsce w tych częściach regionu, do których wojska rosyjskie wcześniej nie przenikały. Napotkały one na ogromne trudności i tak duży opór ze strony wroga, jakiego wcześniej nie widziano, dlatego też sukcesy armii rosyjskich nigdy wcześniej nie były warte tak wielu ofiar.
Tym większe uznanie należy się wojskom, które przez ponad cztery miesiące z prawdziwą odwagą i niezachwianą stanowczością znosiły wszystkie trudy i cierpienia tego uciążliwego marszu przez skaliste i bezpłodne góry. Żołnierze na każdym kroku pokonywali napotkane trudności i wszędzie tam, gdzie wróg odważył się stawić opór, dzielnie walczyli. Ani duża liczba górali, ani ich wojowniczość podsycana fanatyzmem religijnym, ani niedostępność umocnionych pozycji – nic nie było w stanie powstrzymać sukcesu oddziału rosyjskiego na wyznaczonej drodze. Pozytywnie można ocenić fakt, że nigdy podczas jednej kampanii te same oddziały nie przeprowadziły tak wielu udanych szturmów na silne pozycje wroga. Dla wojsk kaukaskich wszystko było możliwe!...
Niniejsza książka prezentuje opis rosyjskiej kampanii wojennej w północnym Dagestanie w 1839 roku wraz ze szczegółowym opisem oblężenia twierdzy Achulgo, bronionej przez imama Szamila.
Dmitrij Milutin (1816–1912), był jednym z ostatnich wybitnych dowódców wojskowych Imperium Rosyjskiego, który wniósł znaczący wkład w teorię i historię wojskowości. Milutin dosłużył się stopnia feldmarszałka i przez dwa dziesięciolecia kierował Ministerstwem Wojny, będąc jednym z ideologów reform wojskowych cesarza Aleksandra II. Jako porucznik Milutin brał bezpośredni udział w kampanii wojsk rosyjskich przeciwko imamowi Szamilowi w 1839 roku, podczas której został ranny.
