Opis treści
Książka nosi tytuł Osiemdziesiąt, co oznacza mniej więcej tyle, że jej autor nie chciał „na siłę” tworzyć żadnej karkołomnej ani nader kontrowersyjnej konstrukcji terminologicznej, chciał jedynie pokazać trwałość pewnych zjawisk w poezji polskiej na przestrzeni właśnie lat osiemdziesięciu (między latami trzydziestymi a drugą dekadą XXI wieku), wyjąwszy najwcześniejszą nowoczesność. Próbował także zdefiniować swoistość dwóch etapów nowoczesności i dwóch „przełomów”; początku jednego z nich, będącego jednocześnie zamknięciem wczesnego etapu eksploracji nowoczesnych idei, mitów i poetyk (oraz dalszych ech i konsekwencji tego przesilenia), a także początku zupełnie innej zmiany, która zaczęła dokonywać się w ostatniej ćwierci minionego wieku, niemniej jednak ciekawej i dramatycznej. Zmiany w poważnym stopniu rzutującej na kształt poezji wciąż nazywanej „najnowszą”.
Ze Wstępu
Oto czytamy (wespół z Autorem) osiemdziesiąt lat poezji polskiej: od poetów pokolenia 1910 i metamorfoz katastrofizmu (w części pierwszej, sześć studiów) do refleksji nad poezją ostatnich kilku dekad (w części drugiej, dziesięć szkiców); od Czechowicza i żagarystów do Kornhausera, Polkowskiego, Sommera, Świetlickiego, Sosnowskiego, Sendeckiego, Tkaczyszyna-Dyckiego. […] Obie partie książki – tu nie można nie pochwalić zmysłu kompozycyjnego Autora – nader ciekawie przeglądają się w sobie, bywają (często w nieoczekiwany sposób) komplementarne, a jednocześnie są przecież oryginalnym konceptem, pomysłem lektury interpretacyjnej ogromnej połaci polskiej poezji, poezji z najlepszego kruszcu. […] To bardzo dobra, poważna, skomplikowana myślowo książka dla znawców polskiej poezji (szerzej: literatury) XX i początków XXI stulecia.
Z recenzji prof. dr hab. Katarzyny Kuczyńskiej-Koschany
