Opis treści
Piękno, które nie ma płci.
Twarze bez duszy na szubienicy ciała.
Mandragora we łzach,
melancholia świata ze swym
rozpalonym tętnem...
Ta liryka to tak naprawdę rozpisany na obrazy esej o zauroczeniach, pasjach, uczuciach. nieustający ciąg metafor, w większości zaskakujących i oryginalnych, nie tylko w swych znaczeniach, popisach erudycyjnych czy dygresjach, ale również dzięki pulsującej ukrytym pięknem muzyce. Ta wyrafinowana estetyka pełni rolę służebną, bez względu na motywy czy tematykę utworów, zawsze mamy do czynienia z próbą dotarcia do najgłębszych i trudnych do zdefiniowania stanów emocjonalnych czy pamięci. To nieustanne nazywanie, ta mozolna wiwisekcja słowa, dźwięku i obrazu jest największą zaletą tej poezji.
