Opis treści
Fascynująca książka Sabino Chiali porusza tematykę mało znaną polskim czytelnikom, nawet wśród teologów. Interpretacja tekstów biblijnych przez ojców syryjskich jest warta poznania z kilku powodów. Po pierwsze, sposób myślenia syryjskich chrześcijan zasadza się na mentalności typowo semickiej, a więc bliskiej Izraelitom, jednak nieco odmiennej. Po drugie, język syryjski (wcześniej zwany syriackim) wyrasta ze swoistej formy języka aramejskiego, którym posługiwał się Jezus. Po trzecie wreszcie, to właśnie na język ojców syryjskich dokonano jednych z najstarszych tłumaczeń Biblii, spośród których wymienić można Vetus Sira, Peszittę, przekłady Filoksena z Mabbug czy Tomasza z Harkel. Choć minęły wieki od czasu, gdy ojcowie syryjscy sięgali po pióro, by komentować Biblię, ich interpretacja wciąż otwiera nowe horyzonty wiary, także przed współczesnymi czytelnikami.
Dorobek chrześcijan orientalnych jest raczej pomijany w kursorycznych wykładach teologii. Ich język dyskursu, pełen symboli, jest obcy naszej mentalności. W wielu publikacjach albo nie zauważa się ich, albo zbywa stwierdzeniem, że nie wnoszą one nic nowego. Tymczasem spuścizna teologiczna chrześcijańskiego Orientu jest niesamowicie bogata, a jej centrum stanowi studium Pisma Świętego. To dla niego stworzyli pierwszy uniwersytet – szkołę w Nisibis, której spuścizna bez względu na konotacje wyznaniowe, jest ogromna. Praca o. Sabino Chiali jest świadectwem dziedzictwa biblijnej egzegezy naszych zapomnianych braci w Oriencie.
